|
V. Wiatyk, ostatni
sakrament chrześcijanina
1524
Tym, którzy kończą swoje ziemskie życie,
Kościół poza namaszczeniem z chorych ofiaruje Eucharystię
jako wiatyk. Przyjęcie Komunii Ciała i Krwi Chrystusa w chwili
przejścia do Ojca ma szczególne znaczenie i wagę. Zgodnie ze
słowami Pana Eucharystia jest zaczątkiem życia wiecznego i mocy
zmartwychwstania: "Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew,
ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym" (J 6,
54). Jako sakrament Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał,
jest ona sakramentem przejścia ze śmierci do życia,
przejścia z tego świata do Ojca121.
1525
Podobnie jak sakramenty chrztu, bierzmowania i Eucharystii konstytuują
jedność nazywaną "sakramentami wtajemniczenia
chrześcijańskiego", tak można powiedzieć, że
pokuta, namaszczenie chorych i Eucharystia jako wiatyk, gdy życie
chrześcijańskie osiąga swój kres, są
"sakramentami, które przygotowują do Ojczyzny", lub
sakramentami, które stanowią zakończenie ziemskiej
pielgrzymki.
W skrócie
1526
"Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi
kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i
namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary
będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby
popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,14-15).
1527
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski
chrześcijaninowi, który doświadcza trudności
związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.
1528
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny
staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub
starości.
1529
Za każdym razem, gdy chrześcijanin zostaje dotknięty
ciężką chorobą, może otrzymać święte
namaszczenie; również wtedy, gdy już raz je przyjął
i nastąpiło nasilenie się choroby.
1530
Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani
(prezbiterzy lub biskupi). Przy jego sprawowaniu używają oni oleju
poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego
prezbitera, który celebruje ten sakrament.
1531
Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i
rąk chorego (w obrządku rzymskim) lub innych części
ciała (w obrządkach wschodnich); namaszczeniu towarzyszy modlitwa
liturgiczna kapłana - celebransa, który prosi o specjalną
łaskę tego sakramentu.
1532
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są
następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra
oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po
chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go
otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
|