Część trzecia
ŻYCIE W CHRYSTUSIE
1691
"Chrześcijaninie! Poznaj swoją godność.
Stałeś się uczestnikiem Boskiej natury, porzuć więc
niegodne obyczaje przeszłego życia i już do nich nie wracaj.
Pomnij, do jakiej należysz Głowy i jakiego Ciała jesteś
członkiem. Pamiętaj, że zostałeś wyrwany z mocy
ciemności i przeniesiony do światła i Królestwa
Bożego"1.
1692
Symbol wiary ukazał wielkość darów Bożych danych
człowiekowi w dziele jego stworzenia oraz w jeszcze większym stopniu
przez odkupienie i uświęcenie. Tego, co wyznaje wiara, udzielają
sakramenty: przez "sakramenty sprawiające odrodzenie"
chrześcijanie stali się "dziećmi Bożymi" (J 1,
12; 1 J 3, 1), "uczestnikami Boskiej natury" (2 P 1, 4).
Chrześcijanie, poznając w wierze swoją nową
godność, są wezwani, by od tej chwili żyć "w
sposób godny Ewangelii Chrystusowej" (Flp 1, 27). Przez sakramenty
i modlitwę otrzymują oni łaskę Chrystusa i dary Jego Ducha,
które ich uzdalniają do nowego życia.
1693
Jezus Chrystus zawsze czynił to, co podobało się Ojcu2.
Zawsze żył w doskonałej komunii z Nim. Podobnie Jego uczniowie
są wezwani do życia przed obliczem Ojca, "który widzi w
ukryciu"3, by stać się doskonałymi, "jak
doskonały jest Ojciec... niebieski" (Mt 5, 48).
1694
Chrześcijanie, wszczepieni w ciało Chrystusa przez chrzest4,
"umarli dla 1267 grzechu, żyją zaś dla Boga w Chrystusie
Jezusie" (Rz 6,11), uczestnicząc w ten sposób w życiu
Zmartwychwstałego5. Idąc za Chrystusem i w zjednoczeniu z Nim6, chrześcijanie
mogą być "naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i
postępować drogą miłości" (Ef 5,1),
dostosowując swoje myśli, słowa i czyny do dążeń,
które są "w Chrystusie Jezusie" (Flp 2, 5), i idąc
za Jego przykładem7.
1695
Chrześcijanie, "usprawiedliwieni w imię naszego Pana Jezusa
Chrystusa i przez Ducha Boga naszego" (1 Kor 6, 11),
"uświęceni... i powołani do świętości"
(1 Kor 1, 2), stali się "świątynią Ducha
Świętego"8. "Duch Syna" uczy ich modlić
się do Ojca9, a stawszy się ich życiem, pobudza ich do
działania10, by przez czynną miłość przynosili
"owoce ducha" (Ga 5, 22). Duch Święty, uzdrawiając
rany grzechu, odnawia nas w naszym myśleniu11; oświeca nas i umacnia,
byśmy żyli jak "dzieci światłości" (Ef 5, 8)
w "prawości i sprawiedliwości, i prawdzie" (Ef 5, 9).
1696
Droga Chrystusa "prowadzi do życia", droga przeciwna
"prowadzi do zguby" (Mt 7, 13)12. Przypowieść ewangeliczna
o dwóch drogach jest zawsze obecna w katechezie
Kościoła. Wskazuje ona na znaczenie decyzji moralnych dla naszego
zbawienia. "Są dwie drogi: jedna - droga życia, a druga -
śmierci; zachodzi jednak między nimi zasadnicza
różnica"13.
1697
Katecheza powinna wyrażać w sposób bardzo jasny
radość i wymagania drogi Chrystusa14. Katecheza "nowego
życia" (Rz 6, 4) w Chrystusie będzie:
- katechezą Ducha Świętego, wewnętrznego nauczyciela
życia według Chrystusa, słodkiego gościa i przyjaciela,
który to życie pobudza, prowadzi, oczyszcza i umacnia;
- katechezą łaski, ponieważ przez łaskę
jesteśmy zbawieni i dzięki niej
nasze uczynki mogą przynieść owoce na życie wieczne;
- katechezą błogosławieństw, ponieważ droga
Chrystusa jest streszczona
w błogosławieństwach, jedynej drodze do szczęścia
wiecznego, którego pragnie serce człowieka;
- katechezą o grzechu i przebaczeniu, ponieważ człowiek
bez uznania się
za grzesznika nie może poznać prawdy o samym sobie, która jest
warunkiem właściwego postępowania, a bez daru przebaczenia nie
mógłby tej prawdy przyjąć;
- katechezą o ludzkich cnotach, która pozwala zachwycić
się pięknem i wzbudzić upodobanie do prawych dyspozycji do
dobra;
- katechezą o chrześcijańskich cnotach wiary, nadziei i
miłości, która czerpie inspirację z przykładu
świętych;
- katechezą o podwójnym przykazaniu miłości,
rozwiniętym w Dekalogu;
- katechezą eklezjalną, ponieważ dzięki wielorakiej
wymianie "dóbr duchowych" w "komunii
świętych" życie chrześcijańskie może
wzrastać, rozwijać się i być przekazywane.
1698
Pierwszym i ostatecznym odniesieniem tej katechezy będzie zawsze sam Jezus
Chrystus, który jest "drogą i prawdą, i życiem"
(J 14, 6). Wierni Chrystusa, wpatrując się w Niego w wierze,
mogą mieć nadzieję, że On sam urzeczywistni w nich swoje
obietnice i że miłując Go tą miłością,
którą On ich umiłował, dokonają dzieł na
miarę ich godności:
Proszę
cię, abyś pamiętał, że nasz Pan Jezus Chrystus jest
rzeczywiście twoją Głową, ty zaś jednym z Jego
członków. Chrystus należy do ciebie, tak jak głowa
należy do ciała. Cokolwiek jest Jego, jest zarazem twoje: duch,
serce, ciało, dusza, wszystkie władze i umiejętności. Masz
posługiwać się nimi, jak gdyby były twoje, po to, abyś
Panu służył, chwalił Go, miłował i wysławiał.
Ty zaś należysz do Niego, jak ciało należy do głowy.
Dlatego i On pragnie posługiwać się wszystkimi twymi
władzami jak swoimi, by służyć Ojcu i Jego wielbić15.
Dla mnie
bowiem żyć - to Chrystus (Flp 1, 21).
|