Artykuł drugi
NASZE POWOŁANIE DO SZCZĘŚCIA
I.
Błogosławieństwa
1716
Błogosławieństwa znajdują się w centrum przepowiadania
Jezusa. Ich ogłoszenie podejmuje obietnice dane narodowi wybranemu od
czasów Abrahama. Wypełnia je, wskazując za ich
pośrednictwem nie tylko na korzystanie z dóbr ziemskich, ale na
Królestwo niebieskie:
Błogosławieni
ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo niebieskie.
Błogosławieni,
którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność
posiądą ziemię.
Błogosławieni,
którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni
będą nasyceni.
Błogosławieni
miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni
czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem
oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni,
którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości,
albowiem do nich należy Królestwo niebieskie.
Błogosławieni
jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was,
i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.
Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie (Mt
5, 3-12).
1717
Błogosławieństwa odzwierciedlają oblicze Jezusa Chrystusa i
opisują 459 Jego miłość; wyrażają powołanie
wiernych włączonych w chwałę Jego Męki i
Zmartwychwstania; wyjaśniają charakterystyczne działania i postawy
życia 1820 chrześcijańskiego; są paradoksalnymi
obietnicami, które podtrzymują nadzieję w trudnościach;
zapowiadają dobrodziejstwa i nagrodę, które w sposób
ukryty są już udzielane uczniom; zostały zapoczątkowane w
życiu Najświętszej Maryi Dziewicy i wszystkich
świętych.
|