|
II. Stare Prawo
1961
Bóg, nasz Stwórca i Odkupiciel, wybrał Izrael na swój
lud i objawił mu swoje Prawo, przygotowując w ten sposób
przyjście Chrystusa. Prawo Mojżeszowe jest wyrazem wielu prawd w
sposób naturalny dostępnych rozumowi. Są one ogłoszone i
autentycznie poświadczone w ramach przymierza zbawienia.
1962
Stare Prawo stanowi pierwszy etap prawa objawionego. Jego przepisy moralne
streszczają się w dziesięciu przykazaniach. Przykazania Dekalogu
ustalają podstawy powołania człowieka, stworzonego na obraz
Boży; zakazują tego, co sprzeciwia się miłości Boga i
bliźniego, a nakazują to, co jest dla niej istotne. Dekalog jest
światłem danym sumieniu każdego człowieka, by objawić
mu powołanie i drogi Boże oraz chronić go przed złem:
Bóg
zapisał na tablicach Prawa to, czego ludzie w swych sercach nie
odczytali11.
1963
Według tradycji chrześcijańskiej, Prawo święte12,
duchowe13 i dobre14 jest jeszcze niedoskonałe. Jak wychowawca15 pokazuje
ono, co należy czynić, ale samo z siebie nie daje mocy, łaski
Ducha, aby je wypełnić. Z powodu grzechu, którego nie
może usunąć, pozostaje ono prawem niewoli. Według św.
Pawła, jego zadaniem jest oskarżanie i ukazywanie grzechu,
który tworzy "prawo pożądania"16 w sercu
człowieka. Prawo pozostaje jednak pierwszym etapem na drodze do
Królestwa. Przygotowuje ono i uzdalnia naród wybrany i
każdego chrześcijanina do nawrócenia i do wiary w Boga
Zbawiciela. Przekazuje nauczanie, które trwa wiecznie jako słowo
Boże.
1964
Stare Prawo jest przygotowaniem do Ewangelii. "Prawo jest proroctwem
i wychowawcą rzeczywistości, które miały
przyjść"17. Jest proroctwem i zapowiedzią dzieła
wyzwolenia z grzechu, które wypełni się wraz z Chrystusem;
dostarcza Nowemu Testamentowi obrazów, "typów" i
symboli do wyrażenia życia według Ducha. Uzupełnieniem
Prawa są wreszcie pouczenia ksiąg mądrościowych i
prorockich, które ukierunkowają je na Nowe Przymierze i
Królestwo niebieskie.
Jednak i
pod panowaniem Starego Przymierza byli tacy, którzy mieli
miłość nadprzyrodzoną i łaskę Ducha
Świętego i oczekiwali przede wszystkim obietnic duchowych i wiecznych
oraz ze względu na to należeli do Nowego Prawa. Podobnie w Nowym
Przymierzu zdarzają się ludzie cieleśni, którzy nie
osiągnęli jeszcze doskonałości Nowego Prawa, których
także i w Nowym Przymierzu trzeba nakłaniać do uczynków
cnoty, przypominając im o karze lub pewnych obietnicach doczesnych. Stare
Prawo, chociaż dawało przykazanie miłości, jednak nie
dawało Ducha Świętego, przez którego - jak mówi
List do Rzymian "miłość Boża rozlana jest w sercach
naszych" (Rz 5, 5)18.
|