|
V. Modlitwa uwielbienia
2639
Uwielbienie jest tą formą modlitwy, w której człowiek
najbardziej bezpośrednio uznaje, iż Bóg jest Bogiem.
Wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze
względu na to, co On czyni, ale dlatego że ON JEST. Uczestniczy w szczęściu
serc czystych, które kochają Go w wierze, zanim ujrzą Go w
chwale. Przez nią Duch łączy się z naszym duchem, by
świadczyć, że jesteśmy dziećmi Bożymi100; daje
świadectwo Jedynemu Synowi, w którym zostaliśmy przybrani za
synów i przez którego uwielbiamy Ojca. Uwielbienie zespala inne
formy modlitwy i zanosi je do Tego, który jest ich
źródłem i celem: "Dla nas istnieje tylko jeden
Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my
istniejemy" (1 Kor 8, 6).
2640
Święty
Łukasz często wspomina w swojej Ewangelii o zdumieniu i uwielbieniu
wobec cudów Chrystusa; podkreśla to także, gdy mówi w
Dziejach Apostolskich o dziełach Ducha Świętego, takich jak: wspólnota
jerozolimska101, uzdrowienie chromego przez Piotra i Jana102, tłum,
który uwielbia Boga za cud103, poganie z Pizydii, którzy
"radowali się i wielbili słowo Pańskie" (Dz 13, 48).
2641 "Przemawiajcie
do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha,
śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach" (Ef 5,
19; Kol 3, 16). Podobnie jak natchnieni pisarze Nowego Testamentu, tak pierwsze
wspólnoty chrześcijańskie odczytują na nowo
Księgę Psalmów, wyśpiewując w nich misterium
Chrystusa. Odnowione w Duchu, układają również hymny i
pieśni opiewające niesłychane wydarzenie, jakie Bóg
wypełnił w swoim Synu: Jego Wcielenie, Jego Śmierć
zwyciężającą śmierć, Jego Zmartwychwstanie i
Wniebowstąpienie na prawicę Ojca104. Właśnie z tego
"cudu" całej ekonomii zbawienia wznosi się doksologia,
uwielbienie Boga105.
2642
Apokalipsa
- Objawienie "tego, co ma wkrótce nastąpić" - opiera
się na pieśniach liturgii niebieskiej106, ale także na
wstawiennictwie "świadków" (męczenników: Ap
6, 10). Prorocy i święci, wszyscy ci, którzy stracili
życie na ziemi, świadcząc o Jezusie107, niezliczony tłum
tych, którzy po wielkim udręczeniu wyprzedzili nas w drodze do
Królestwa, śpiewają pieśń chwały Temu,
który zasiada na Tronie, oraz Barankowi108. W jedności z nimi
Kościół na ziemi wyśpiewuje również te
pieśni w wierze i pośród doświadczeń. Wiara
wyrażona w prośbie i we wstawiennictwie zachowuje nadzieję wbrew
wszelkiej nadziei i wypowiada dziękczynienie za "wszelki dar
doskonały zstępujący z góry, od Ojca
świateł" (Jk 1, 17). Wiara jest w ten sposób czystym
uwielbieniem.
2643
Eucharystia zawiera i wyraża wszystkie formy modlitwy; jest
"czystą ofiarą" całego Ciała Chrystusa "na
chwałę Jego imienia"109; jest - zgodnie z tradycjami Wschodu i
Zachodu - "świętą ofiarą uwielbienia".
W skrócie
2644
Duch Święty, który naucza Kościół i
przypomina mu wszystko, co Jezus powiedział, wychowuje go
również do życia modlitwy, inspirując wyrażenia,
które odnawiają się w ramach trwałych form:
błogosławieństwo, prośba, wstawiennictwo,
dziękczynienie i uwielbienie.
2645
Ponieważ Bóg błogosławi człowieka, jego serce
może z kolei błogosławić Tego, który jest
źródłem wszelkiego błogosławieństwa.
2646
Modlitwa prośby ma za przedmiot prośbę o przebaczenie,
poszukiwanie Królestwa, a także każdą prawdziwą
potrzebę.
2647
Modlitwa wstawiennicza polega na prośbie na rzecz drugiego. Nie zna
granic i obejmuje również nieprzyjaciół.
2648
Każda radość i każdy trud, każde wydarzenie i
każda potrzeba mogą być przedmiotem dziękczynienia,
które - uczestnicząc w dziękczynieniu Chrystusa - powinno
wypełniać całe życie: "W każdym
położeniu dziękujcie" (1 Tes 5,18).
2649
Modlitwa uwielbienia, całkowicie bezinteresowna, wznosi się do
Boga; wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze
względu na to, co On czyni, tylko dlatego, że ON JEST.
|