|
II. Etapy Objawienia
Od początku
Bóg pozwala się poznać
54
"Bóg, przez Słowo stwarzając wszystko i zachowując,
daje ludziom poprzez rzeczy stworzone trwałe świadectwo o sobie; a
chcąc otworzyć drogę do zbawienia nadziemskiego, objawił
ponadto siebie samego pierwszym rodzicom zaraz na początku"6.
Wezwał ich do wewnętrznej komunii z sobą, przyoblekając ich
blaskiem łaski i sprawiedliwości.
55
Objawienie to nie zostało przerwane przez grzech naszych pierwszych
rodziców. Rzeczywiście, Bóg "po ich upadku
wzbudził w nich nadzieję zbawienia przez obietnicę odkupienia; i
bez przerwy troszczył się o rodzaj ludzki, by wszystkim,
którzy przez wytrwanie w dobrym szukają zbawienia, dać
żywot wieczny"7.
A gdy
człowiek przez nieposłuszeństwo utracił Twoją
przyjaźń, nie pozostawiłeś go pod władzą
śmierci... Wielokrotnie zawierałeś przymierze z ludźmi8.
Przymierze z Noem
56
Gdy przez grzech została rozbita jedność rodzaju ludzkiego,
Bóg dąży najpierw do ocalenia ludzkości, ratując jej
poszczególne części. Przymierze z Noem po potopie9 wyraża
zasadę ekonomii Bożej wobec "narodów", czyli ludzi
zgromadzonych "według swych krajów i swego języka,
według szczepów i według narodów" (Rdz 10, 5)10.
57 Ten zarazem kosmiczny, społeczny
i religijny porządek wielości narodów11, powierzony przez Bożą Opatrzność trosce
aniołów12, ma na celu ograniczenie pychy upadłej
ludzkości, która - jednomyślna w swej przewrotności13 - sama o własnych siłach chciała dojść do swojej
jedności, budując wieżę Babel14. Jednak z powodu grzechu15
politeizm oraz bałwochwalstwo narodu i jego przywódcy nieustannie
zagrażają pogańską przewrotnością tej tymczasowej
ekonomii.
58
Przymierze z Noem pozostaje w mocy, dopóki trwa czas narodów16,
aż do powszechnego głoszenia Ewangelii. Biblia sławi
niektóre wielkie postacie należące do
"narodów": "sprawiedliwego Abla",
króla-kapłana Melchizedeka17, będącego figurą
Chrystusa18, oraz "Noego, Daniela i Hioba" (Ez 14,14). Pismo
święte pokazuje w ten sposób, jakie wyżyny
świętości mogą osiągnąć ci, którzy
żyją według przymierza Noego w oczekiwaniu, aby Chrystus
"rozproszone dzieci Boże zgromadził w jedno" (J 11, 52).
Bóg wybiera
Abrahama
59
Aby zgromadzić w jedno rozproszoną ludzkość, Bóg
wybiera Abrama, wzywając go do wyjścia "z ziemi rodzinnej i z
domu...Ojca" (Rdz 12,1), aby uczynić go Abrahamem, to znaczy
"ojcem mnóstwa narodów" (Rdz 17,5): "W tobie
będą błogosławione wszystkie narody ziemi" (Rdz 12,3
LXX)19.
60
Lud pochodzący od Abrahama będzie powiernikiem obietnicy danej
patriarchom, ludem wybranym20, wezwanym, by pewnego dnia przygotować
zgromadzenie wszystkich dzieci Bożych w jedności
Kościoła21. Ten lud będzie korzeniem, na którym
zostaną zaszczepieni poganie stający się wierzącymi22.
61
Patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze
będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach
liturgicznych Kościoła.
Bóg formuje
Izrael jako swój lud
62
Po patriarchach Bóg ukształtował Izrael jako swój
lud, ocalając go z niewoli egipskiej. Zawiera z nim przymierze na Synaju i
przez Mojżesza daje mu swoje Prawo, by uznał Go i
służył Mu jako jedynemu prawdziwemu i żywemu Bogu,
opatrznościowemu Ojcu i sprawiedliwemu Sędziemu, oraz by
oczekiwał obiecanego Zbawiciela23.
63
Izrael jest kapłańskim Ludem Bożym24, tym, który
"nosi imię Pana" (Pwt 28,10). Jest to lud tych, "do
których przodków Pan Bóg przemawiał"25, lud
"starszych braci" w wierze Abrahama.
64 Przez proroków Bóg formuje swój lud
w nadziei zbawienia, w oczekiwaniu nowego i wiecznego Przymierza przeznaczonego
dla wszystkich ludzi26, Przymierza, które będzie wypisane w
sercach27. Prorocy głoszą radykalne odkupienie Ludu Bożego,
oczyszczenie ze wszystkich jego niewierności28, zbawienie, które
obejmie wszystkie narody29. O tej nadziei będą świadczyć
przede wszystkim ubodzy i pokorni Pana30. Żywą nadzieję
zbawienia Izraela zachowały święte kobiety: Sara, Rebeka,
Rachela, Miriam, Debora, Anna, Judyta i Estera. Najdoskonalszą
figurą Najdoskonalszym obrazem tej
nadziei jest Maryja31.
|