|
II. "Wiem, komu
uwierzyłem" (2 Tm 1, 12)
Wierzyć w jednego Boga
150
Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga;
równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym
uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako
osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy,
którą On objawił, wiara chrześcijańska
różni się od wiary w osobę ludzką. Jest więc słuszne i dobre
powierzyć się całkowicie Bogu i wierzyć w sposób
absolutny w to, co On mówi. Byłoby rzeczą daremną i
fałszywą pokładać taką wiarę w stworzeniu12..
Wierzyć w Jezusa
Chrystusa, Syna Bożego
151
Dla chrześcijanina wiara w Boga jest nieodłączna od wiary w
Tego, którego On posłał, "Jego umiłowanego
Syna", w którym całkowicie sobie upodobał13; Bóg
polecił nam, aby Go słuchać14. Sam Pan mówi do swoich
uczniów: "Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie!" (J 14, 1).
Możemy wierzyć w Jezusa Chrystusa, ponieważ On jest samym
Bogiem, Słowem, które stało się ciałem: "Boga
nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w
łonie Ojca, o Nim pouczył" (J 1,18). Ponieważ On
"widział Ojca" (J 6, 46), On sam Go zna i może Go
objawić15.
Wierzyć w Ducha
Świętego
152
Nie można wierzyć w Jezusa Chrystusa, nie mając udziału w
Jego Duchu. To właśnie Duch Święty objawia ludziom, kim
jest Jezus. Rzeczywiście, nikt "nie może powiedzieć bez
pomocy Ducha Świętego: Błąd! Nie określono
zakładki.Panem jest JezusBłąd! Nie określono
zakładki." (1 Kor 12, 3). "Duch przenika wszystko, nawet
głębokości Boga samego... i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko
Duch Boży" (1 Kor 2, 10-11). Jedynie sam Bóg zna w pełni
Boga. Wierzymy w Ducha Świętego, ponieważ jest Bogiem.
Kościół
nie przestaje wyznawać swojej wiary w jednego Boga, Ojca, Syna i Ducha
Świętego.
|