Część trzecia

ŻYCIE W CHRYSTUSIE

1691 "Chrześcijaninie! Poznaj swoją godność. Stałeś się uczestnikiem Boskiej natury, porzuć więc niegodne obyczaje przeszłego życia i już do nich nie wracaj. Pomnij, do jakiej należysz Głowy i jakiego Ciała jesteś członkiem. Pamiętaj, że zostałeś wyrwany z mocy ciemności i przeniesiony do światła i Królestwa Bożego"1.

1692 Symbol wiary ukazał wielkość darów Bożych danych człowiekowi w dziele jego stworzenia oraz w jeszcze większym stopniu przez odkupienie i uświęcenie. Tego, co wyznaje wiara, udzielają sakramenty: przez "sakramenty sprawiające odrodzenie" chrześcijanie stali się "dziećmi Bożymi" (J 1, 12; 1 J 3, 1), "uczestnikami Boskiej natury" (2 P 1, 4). Chrześcijanie, poznając w wierze swoją nową godność, są wezwani, by od tej chwili żyć "w sposób godny Ewangelii Chrystusowej" (Flp 1, 27). Przez sakramenty i modlitwę otrzymują oni łaskę Chrystusa i dary Jego Ducha, które ich uzdalniają do nowego życia.

1693 Jezus Chrystus zawsze czynił to, co podobało się Ojcu2. Zawsze żył w doskonałej komunii z Nim. Podobnie Jego uczniowie są wezwani do życia przed obliczem Ojca, "który widzi w ukryciu"3, by stać się doskonałymi, "jak doskonały jest Ojciec... niebieski" (Mt 5, 48).

1694 Chrześcijanie, wszczepieni w ciało Chrystusa przez chrzest4, "umarli dla 1267 grzechu, żyją zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie" (Rz 6,11), uczestnicząc w ten sposób w życiu Zmartwychwstałego5. Idąc za Chrystusem i w zjednoczeniu z Nim6, chrześcijanie mogą być "naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępować drogą miłości" (Ef 5,1), dostosowując swoje myśli, słowa i czyny do dążeń, które są "w Chrystusie Jezusie" (Flp 2, 5), i idąc za Jego przykładem7.

1695 Chrześcijanie, "usprawiedliwieni w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego" (1 Kor 6, 11), "uświęceni... i powołani do świętości" (1 Kor 1, 2), stali się "świątynią Ducha Świętego"8. "Duch Syna" uczy ich modlić się do Ojca9, a stawszy się ich życiem, pobudza ich do działania10, by przez czynną miłość przynosili "owoce ducha" (Ga 5, 22). Duch Święty, uzdrawiając rany grzechu, odnawia nas w naszym myśleniu11; oświeca nas i umacnia, byśmy żyli jak "dzieci światłości" (Ef 5, 8) w "prawości i sprawiedliwości, i prawdzie" (Ef 5, 9).

1696 Droga Chrystusa "prowadzi do życia", droga przeciwna "prowadzi do zguby" (Mt 7, 13)12. Przypowieść ewangeliczna o dwóch drogach jest zawsze obecna w katechezie Kościoła. Wskazuje ona na znaczenie decyzji moralnych dla naszego zbawienia. "Są dwie drogi: jedna - droga życia, a druga - śmierci; zachodzi jednak między nimi zasadnicza różnica"13.

1697 Katecheza powinna wyrażać w sposób bardzo jasny radość i wymagania drogi Chrystusa14. Katecheza "nowego życia" (Rz 6, 4) w Chrystusie będzie:
- katechezą Ducha Świętego, wewnętrznego nauczyciela życia według Chrystusa, słodkiego gościa i przyjaciela, który to życie pobudza, prowadzi, oczyszcza i umacnia;
- katechezą łaski, ponieważ przez łaskę jesteśmy zbawieni i dzięki niej
nasze uczynki mogą przynieść owoce na życie wieczne;
- katechezą błogosławieństw, ponieważ droga Chrystusa jest streszczona
w błogosławieństwach, jedynej drodze do szczęścia wiecznego, którego pragnie serce człowieka;
- katechezą o grzechu i przebaczeniu, ponieważ człowiek bez uznania się
za grzesznika nie może poznać prawdy o samym sobie, która jest warunkiem właściwego postępowania, a bez daru przebaczenia nie mógłby tej prawdy przyjąć;
- katechezą o ludzkich cnotach, która pozwala zachwycić się pięknem i wzbudzić upodobanie do prawych dyspozycji do dobra;
- katechezą o chrześcijańskich cnotach wiary, nadziei i miłości, która czerpie inspirację z przykładu świętych;
- katechezą o podwójnym przykazaniu miłości, rozwiniętym w Dekalogu;
- katechezą eklezjalną, ponieważ dzięki wielorakiej wymianie "dóbr duchowych" w "komunii świętych" życie chrześcijańskie może wzrastać, rozwijać się i być przekazywane.

1698 Pierwszym i ostatecznym odniesieniem tej katechezy będzie zawsze sam Jezus Chrystus, który jest "drogą i prawdą, i życiem" (J 14, 6). Wierni Chrystusa, wpatrując się w Niego w wierze, mogą mieć nadzieję, że On sam urzeczywistni w nich swoje obietnice i że miłując Go tą miłością, którą On ich umiłował, dokonają dzieł na miarę ich godności:

Proszę cię, abyś pamiętał, że nasz Pan Jezus Chrystus jest rzeczywiście twoją Głową, ty zaś jednym z Jego członków. Chrystus należy do ciebie, tak jak głowa należy do ciała. Cokolwiek jest Jego, jest zarazem twoje: duch, serce, ciało, dusza, wszystkie władze i umiejętności. Masz posługiwać się nimi, jak gdyby były twoje, po to, abyś Panu służył, chwalił Go, miłował i wysławiał. Ty zaś należysz do Niego, jak ciało należy do głowy. Dlatego i On pragnie posługiwać się wszystkimi twymi władzami jak swoimi, by służyć Ojcu i Jego wielbić15.

Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus (Flp 1, 21).