Tom,  Rozdzial

 1   1,10|       niego wielkie oczy pelne trwogi.~- Och, nie!... wreszcie
 2   1,14|    moje uplynelo bez bolesci i trwogi jak pogodny wieczor nad
 3   1,19| wspomnien, nie spostrzegl jego trwogi.~ ~ROZDZIAL DWUDZIESTY TRZECI~
 4   1,19|        bez niecheci, ale i bez trwogi. Nie mieli takze plecow
 5   1,19|     jej zamienila sie w okrzyk trwogi. Byk wypatrzyl chwile, ciezko
 6   1,19|   zaprawde synem bogow i ojcem trwogi.~- A swoja droga wszystko
 7   1,28|        Seta.~Wsrod powszechnej trwogi ponury kaplan wszedl do
 8   2,4 |        bez niecheci, ale i bez trwogi. Nie mieli takze plecow
 9   2,8 |     jej zamienila sie w okrzyk trwogi. Byk wypatrzyl chwile, ciezko
10   2,19|   zaprawde synem bogow i ojcem trwogi.~- A swoja droga wszystko
11   2,23|        Seta.~Wsrod powszechnej trwogi ponury kaplan wszedl do
12   3,8 |      krokow dlugosci... Pomimo trwogi i odrazy, kilkakrotnie wracalem
13   3,14| kaplanowi otuchy. Na dnie jego trwogi zbudzila sie iskra naiwnej
14   3,14|     sie bac, gdyz jego urojone trwogi pierzchly wobec rzeczywistych
15   3,16|        najblizsi wydali okrzyk trwogi, na co dalsze szeregi, nie
16   3,17|      sie na szyje.~- Umieram z trwogi!... - zawolala.~- Lekasz