Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |          a te ogrody, gdzie ręka ludzka powznosiła pagórki, wylewała
 2  I,9 |    szczycie słupa zobaczył jakąś ludzką figurę.~"Aha, triumfator!" -
 3  I,15|   PIĘTNASTY:~W JAKI SPOSÓB DUSZĘ LUDZKĄ SZARPIE NAMIĘTNOŚĆ, A W
 4 II,1 |        Dziwna bowiem jest natura ludzka: im mniej sami mamy skłonności
 5 II,3 | nietrwałe i płaskie, gdy tu siła ludzka, jakby dla rozrywki, wznosi
 6 II,4 |          z którym walczy o duszę ludzką anioł w postaci kobiety.
 7 II,6 |        pani. Otóż, o ile ja znam ludzką naturę, jest to cel nie
 8 II,7 |        Bardzo łatwo. U nas praca ludzka wydaje mierne rezultaty:
 9 II,9 |      pierwej, nim sprawiedliwość ludzka okuje cię w kajdany i wtrąci
10 II,10|  wreszcie na nią jedną rzuca się ludzka podłość!~- Dobrze ci tak
11 II,11|       albo kiedy patrzę na nędzę ludzką i na triumfy łajdaków (jeżeli
12 II,13|        ślady, że istniała kiedyś ludzka rasa mająca mniejszy wstręt
13 II,13|         później wytępi potwory z ludzką twarzą."~Rzecki odgadując,
14 II,15|      pieniądze. Zrobiła to złość ludzka... Ale i na nią przyjdzie
15 II,16|     pierwszymi na świecie, gdyby ludzka wartość zasadzała się tylko
16 II,17|        tylko energia, ale wprost ludzka samodzielność, jeżeli rozmowa
17 II,17|      jeżeli i w niej odezwie się ludzka, ułomna natura, depczecie
18 II,17|       uśmiechem Wokulski - twarz ludzka i tułów zwierzęcia: nasza
19 II,17|         nie, pani... Skrzywdzona ludzka godność to nie imaginacja.~-
20 II,19|   wydobywającą się spod kontuaru ludzką figurę.~"Złodziej?..." -