Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |      na podwórzu jakiś ogromny cień, który staje w zakratowanym
 2  I,8 |  zobaczył na ziemi swój własny cień. Potem przypomniał sobie,
 3  I,8 |      przypomniał sobie, że ten cień chodzi przed nim, za nim
 4  I,9 |  Pewnie czytałeś je kiedy.~Jak cień tym dłuższy, gdy padnie
 5  I,11| zasadził kiedy drzewo, którego cień ochroniłby ludzi i ziemię
 6  I,14|   zbliżający się jakiś ogromny cień.~Był ktoś, który rzucił
 7 II,1 |       święte kości, i przodków cień odegna od twych wrót...Ty,
 8 II,2 |      pani Stawskiej przeleciał cień jakby żalu i zmęczenia. ~-
 9 II,3 |  przywidziało mu się, że jakiś cień zagląda do jego okna, a
10 II,5 |    wizerunku barona, który jak cień coraz to wypływał na amarantowe
11 II,8 |      bojącym się złe umyka jak cień przed człowiekiem. "Zginiesz
12 II,8 |     mnie kocha; dała mi ledwie cień nadziei, że to może kiedyś
13 II,10|     lafirynda, i jeszcze rzuca cień na mój zakład... Mówi, że
14 II,12|     obłok i rzucał mu na duszę cień nieokreślonej wątpliwości.
15 II,13|       przesiadywał u niego jak cień.~Kiedy zwierzył się z kłopotu
16 II,15|        cienie. Po chwili każdy cień stawał się piękną kobietą,
17 II,17|       chwilowo robiły mu jakby cień przyjemności, ale i one
18 II,17|        żoną jesteś szczęśliwy?~Cień przeleciał po twarzy Węgiełka.~-
19 II,17|     pana do siebie, bo inaczej cień nieboszczki prezesowej nie
20 II,17|  twarzy Wokulskiego przeleciał cień.~- Oho! - zawołał Szuman -