Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |       podobne do naszych wierzb, wzgórza porośnięte leszczyną i kępy
 2  I,8 |          szczelinach obmierzłego wzgórza spostrzegł niby postacie
 3  I,10|        pocwałowało na najbliższe wzgórza. Stanęliśmy i przez chwilę
 4  I,10| Austriacy. Ale przed nami oprócz wzgórza i rzadkich krzaków nie było
 5  I,10|    batalion, schodzący z jednego wzgórza, ażeby wejść na drugie,
 6  I,10|          zaś dosięgliśmy szczytu wzgórza, kazano nam pochylić się
 7  I,10|        Patrzajcie no!...~Od stóp wzgórza, na południe, aż gdzieś
 8  I,10|      Zatrzymaliśmy się w połowie wzgórza i tu dopiero spostrzegliśmy,
 9  I,10|          batalion, a na szczycie wzgórza walą z armat.~- Rezerwy
10  I,10|           że zginęli.~Ze szczytu wzgórza zjechało dwu furgonistów;
11  I,11|           tu...~Usiedli na stoku wzgórza, na granicy Łazienek. Ochocki
12  I,11|      Wokulskiemu rękę, zbiegł ze wzgórza i zniknął między drzewami.~
13 II,3 |    odmienny; szerokie horyzonty, wzgórza, winnice. Tu i ówdzie wielki
14 II,6 |          widnokręgu lasy, bliżej wzgórza; droga wiła się między nimi,
15 II,6 |    posągiem albo altanką. U stóp wzgórza połyskiwała obszerna płachta
16 II,6 |        daleko było widać lesiste wzgórza. Tuż przy oknie stał krzak
17 II,6 |       godziny wjechali `znowu na wzgórza, z których widać było dwór
18 II,8 |  powtórzyła.~Stanęli na szczycie wzgórza, zasłonięci od reszty towarzystwa
19 II,8 |       wrócę. ~Węgiełek zbiegł ze wzgórza. Panna Izabela spojrzała