Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |      chwili pannę Izabelę ogarnął wstyd na myśl, że troszczyła się
 2  I,5 |     pohamować się od łez, których wstyd jej było nawet w pustce
 3  I,6 |         jej sercu wzmaga się żal, wstyd i niepokój. Spojrzenie jej
 4  I,6 |          znowu targa gniew, żal i wstyd. Ciotka ją przeprosiła,
 5  I,6 |     wybuchem. - Poznałam to po...~Wstyd jej było dodać: "po jego
 6  I,8 |   parszywych stosunków. Nieraz aż wstyd wydawać reszty, tak pieniądze
 7  I,8 | podniesionym głosem - czy wam nie wstyd zwozić tak kosztowne drobiazgi,
 8  I,8 |       jest zrujnowany?... Czy nie wstyd kupować konie wyścigowe...~-
 9  I,12|       przed kontuarem. A ponieważ wstyd mu było od razu objaśnić,
10  I,16|        ogarniał ją bezprzyczynowy wstyd : cofała się na poręcz fotelu,
11 II,3 |         Tak sobie mówiąc czuł, że wstyd go ogarnia. ~I znowu załatwiwszy
12 II,4 |          nie patrząc, albo nawet (wstyd powiedzieć chrześcijaninowi!)
13 II,8 |             tak im odpowiadał, że wstyd państwu powtórzyć... Dobrał
14 II,9 |        dowodziło, żeś niezupełnie wstyd zatracił, ale nawet odwiedzasz
15 II,10|  posiniała z gniewu, ale umilkła; wstyd jej było przyznać się.~-
16 II,11|        innego. Śmiech powiedzieć, wstyd powiedzieć!... - zżymał
17 II,12|       ciekawie, a ją ogarnął taki wstyd, że zarumieniła się powyżej
18 II,12|         Była zła na siebie za ten wstyd i za ten rumieniec i długi
19 II,13|       poznać się na jego grze..."~Wstyd go ogarnął.~Na trzeci dzień
20 II,17|     zazdrościć jej Starskiemu!...~Wstyd uderzył mu na twarz, choć