Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |        krzesło, a pan Lisiecki zniknął za szafami i wróciwszy po
 2  I,6 |       zimą i wiosną. Śnieg już zniknął, ale nie ukazała się jeszcze
 3  I,9 |     niezwykłym. A gdy Wokulski zniknął w cieniach kościoła, rzekła
 4  I,10|       bardziej; wreszcie prawy zniknął za wzgórzami, a lewy o paręset
 5  I,11|      rękę, zbiegł ze wzgórza i zniknął między drzewami.~Na Ogród
 6  I,12|     tylko na chwilę. Spojrzał, zniknął i z korytarza zawołał:~-
 7  I,13|  drapieżne zwierzę; cały świat zniknął mu sprzed oczu, a został
 8 II,1 |    dnia Stach Wokulski całkiem zniknął mi z oczu. Dopiero we dwa
 9 II,3 |       umilkł, szybko odszedł i zniknął między dwoma przejeżdżającymi
10 II,4 | Spoglądał na drzwi, za którymi zniknął chemik, to na stół, gdzie
11 II,12|      obchodził. Potem Wokulski zniknął z Warszawy, rozeszła się
12 II,15| patrzył za nim, kręcił głową i zniknął w ciemnościach.~"Kwadranse...
13 II,16|    otrzymał telegram, że potem zniknął sprzed stacji i wrócił dopiero
14 II,17|     czarnym jak aksamit. Potem zniknął na kilka chwil i znowu zaczął
15 II,17|   Ażebym ja..."~Ale posąg wnet zniknął, a ból powrócił i rozsiadł
16 II,17|  chorobliwy rumieniec i szybko zniknął.~- Już jej nie mam!... -
17 II,18|      będzie to samo; jak nagle zniknął, tak nagle powróci...~A
18 II,19|    butelek i trzy kufle. Potem zniknął, jak gdyby był istotą złożoną