Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |      mego ojca w Bonapartych i sprawiedliwość podzielali dwaj jego koledzy.
 2  I,3 |  odpowiedział ojciec:~- Będzie sprawiedliwość, choćby i Napoleona nie
 3  I,4 |   zatargów między silnymi.~- A sprawiedliwość? - zawołał Ignacy.~- Sprawiedliwym
 4  I,10|           Ty, Katz, niedługo w sprawiedliwość boską przestaniesz wierzyć -
 5  I,10|    nigdy nie było równości!... Sprawiedliwość... nigdy jej nie będzie...
 6  I,14|        za jej obrazę ujęła się sprawiedliwość boska... I kto jutro zginie?...
 7  I,18|    czarnej duszy, które kiedyś sprawiedliwość boska odkryje, a zacni ludzie
 8 II,2 |    piekła, a ja... O! wierzę w sprawiedliwość... wierzę w miłosierdzie
 9 II,2 |        Ha!... zaczekam tedy na sprawiedliwość boską... ~Wyszliśmy, nie
10 II,9 |       za granicę, pierwej, nim sprawiedliwość ludzka okuje cię w kajdany
11 II,10|    może...~- Ależ sąd!... ależ sprawiedliwość!... - krzyczałem.~- Sąd
12 II,11| prędzej czy później stanie się sprawiedliwość.~Bo zastanów się tylko...
13 II,11|   kradzież...~Gdzież więc jest sprawiedliwość nagradzająca dobrych?...~
14 II,11|     Niemców na bryndzę i zrobi sprawiedliwość na całym świecie, co mi
15 II,16|       jakiego pragnął.~O, jest sprawiedliwość na świecie!...~Ten Maruszewicz,
16 II,17|   obłudy, gdzie rządzi wieczna sprawiedliwość kojąca bóle i nagradzająca
17 II,17| Izabeli, ale nawet oddawać jej sprawiedliwość.~"O co ja się irytowałem? -
18 II,18|  człowiek przestałby wierzyć w sprawiedliwość boską. Takie się dziś rzeczy