Tom,  Rozdzial

 1  I,10|         człowieka, .który ma więcej rozumu aniżeli my wszyscy...~W
 2  I,11|             zdrowia, pieniędzy...~- Rozumu... - wtrącił Wokulski jej
 3  I,11|       wtrącił Wokulski jej tonem.~- Rozumu nie tyle, prędzej pięści -
 4  I,11| nadludzkiego wzrostu, siły, odwagi, rozumu, bezinteresowności. To byli -
 5  I,11|          książę mówi cudownie!... z rozumu i z serca, jak Boga kocham...~-
 6  I,13|            na co zresztą masz dosyć rozumu.~Wokulski wybuchnął.~- Nie
 7  I,18|     Wokulski ma przecież zbyt wiele rozumu, ażeby mógł przypuszczać,
 8 II,1 |             Gdyby tak trochę więcej rozumu...No, ale rozum, panie Wokulski,
 9 II,3 |           Irkucku przez cztery lata rozumu uczył. Żeby nie ty, ja nie
10 II,4 |          mogła stać się nagrodą nie rozumu, nie pracy, nie poświęceń,
11 II,7 |           nigdy już nie będzie mieć rozumu... ~W pannie Izabeli odezwały
12 II,7 |           tak jeszcze nie straciłem rozumu, ażeby tego nie oceniać...
13 II,8 |             miałaby chyba oczu albo rozumu, gdyby wybierając między
14 II,11|        znowu... Wokulski za dużo ma rozumu, ażeby dwa razy popełniał
15 II,12|        pannę Izabelę. Za dużo miała rozumu, ażeby nie zorientować się
16 II,17|               Jeszcze nie straciłem rozumu!" - pomyślał z radością.~
17 II,18|          awanturę, niech ich nauczą rozumu. To genialna rasa, ale takie
18 II,18|          ale napędzą im nową porcję rozumu i nauczą silniej trzymać