Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |  wciąga do spółki?... - rzekła wzruszając ramionami. - Do jakiejże
 2  I,6 |      będą."~- Zresztą - dodała wzruszając ramionami - mężczyźni w
 3  I,9 |      Dziewczyna zdziwiła się i wzruszając ramionami odparła:~- Czy
 4  I,9 |        mu się z uwagą i wyszła wzruszając ramionami.~W chwilę po jej
 5  I,9 |         Jestem pewna - odparła wzruszając ramionami. - Niech pani
 6  I,11|         mruknął młody człowiek wzruszając ramionami.~- Jak to?...
 7  I,14|    odparła panna Izabela lekko wzruszając ramionami.~- Dlatego też
 8  I,14|  głowie" - odpowiedziała sobie wzruszając ramionami i zasnęła.~Na
 9  I,18|   mruknął Oberman, nieznacznie wzruszając ramionami. ~W tej samej
10 II,4 |        mogę rozkazać! - odparł wzruszając ramionami. -Przyszedłem
11 II,6 |  miesiąc. Co pan chce - dodała wzruszając ramionami - to miłość wieku
12 II,8 |      tak!... - odparł Wokulski wzruszając ramionami. Usiadł na końcu
13 II,9 |    dbam o tę kamienicę - rzekł wzruszając ramionami - sprzedam ją
14 II,12|       mi tam ludzkość! - mówił wzruszając ramionami. - Za całą ludzkość
15 II,13|      był głupi - odparł doktór wzruszając ramionami.- W moich oczach
16 II,17|       jedno! - odparł Wokulski wzruszając ramionami.~- Nie wszystko.
17 II,19| nastąpiło!... - odparł Ochocki wzruszając ramionami. - Przecież znam