Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |         pokolenia~Jak fale, gdy wiatr morzem zmęci;~I nie masz
 2  I,10|         dymu, którą budzący się wiatr niekiedy rozdzierał. Wówczas
 3  I,10|     garści. W szczelinach chaty wiatr jęczał, jakby całe Węgry
 4  I,11|       bogów... Już ujarzmiliśmy wiatr, ciepło, światło, piorun...
 5  I,12|       na firanki, którymi bujał wiatr wpadający przez otwarte
 6  I,12| niektóre dopiero myto; figlarny wiatr miotał spódnicami pokojówek;
 7  I,15|       ku Wiśle. Owiał go rześki wiatr wschodni i zbudził te nieokreślone
 8  I,17|    istot drobnych i znikomych. ~Wiatr zaledwie dyszał, i tylko
 9  I,17|   Izabeli. Coś się tu zmieniło. Wiatr dął silniej, zmącił wodę
10  I,17|         siedzi na gałęzi, którą wiatr chwieje w prawo i w lewo,
11  I,18|        blasków i gorący lipcowy wiatr nasycony warszawskimi pyłami.
12 II,1 |       Od kilku minut zerwał się wiatr wilgotny i dął nam prosto
13 II,1 |       rdzewieje i psuje się... ~Wiatr dął coraz mocniej; miałem
14 II,6 |    zlatywały się wróble. Ciepły wiatr wrześniowy co chwilę wpadał
15 II,11|   Ludzie są jak liście, którymi wiatr ciska; gdy rzuci je na trawnik,
16 II,11|     można dojrzeć targane przez wiatr płomyki gazowe. Trzeba iść
17 II,13|  pomyślała. W tej chwili wionął wiatr i z tumanów ukazała się
18 II,15|         odzywał się żaden ptak, wiatr nie poruszał najmniejszej
19 II,15|      dziecka. W tym czasie wiał wiatr i poruszał listkami drzewa
20 II,17|    który tam pójdzie, gdzie nim wiatr rzuci.~"Kiedyś przeczuwałem