Tom,  Rozdzial

 1  I,9 |   nie byłoby dla tej kobiety szczęściem? Ale ona ich nie dostanie;
 2  I,10|  drgały mu czerwone powieki.~Szczęściem, obie te zaczepki słyszał
 3  I,12| począł przerzucać kalendarz. Szczęściem słyszał, że dom Łęckich
 4  I,17|    jest dla niego najwyższym szczęściem. ~- Pan sądzi, że są szczęścia,
 5  I,18|     trzyma mnie na ulicy... ~Szczęściem, stróż natychmiast otworzył
 6 II,3 |    którzy zbłądzili w lesie; szczęściem, nadjeżdża jednokonka, której
 7 II,3 | muzea i gabinety. ~Praca nad szczęściem we wszystkich kierunkach -
 8 II,5 |      się przed kimś ze swoim szczęściem. ~- Bo co to za kobieta! -
 9 II,5 |     zdobyć się na odpowiedź. Szczęściem, wybiegł w tej chwili posługacz
10 II,6 |   który staje na dwu łapach. Szczęściem, Ochocki pohamował figlarne
11 II,10|     się zieloną i - zemdlał. Szczęściem, spadając trafił w objęcia
12 II,10|      mogłem słowa przemówić. Szczęściem, odezwał się Wokulski:~-
13 II,12|    Izabela była jego życiem, szczęściem, słońcem, którego nie mogły
14 II,12|      chwila milczenia, którą szczęściem przerwało wejście Ochockiego.
15 II,12|        Bo my jesteśmy waszym szczęściem - odpowiedziała drwiąco
16 II,13|   jakie mu kazano rozwiązać. Szczęściem, przypomniał sobie, że ma
17 II,17|     ręce... Ale czy może być szczęściem to, czego nie pragniemy?...