Tom,  Rozdzial

 1 II,9 |   Helunia sobie i nawet kucharka Marianna też sobie. I nie dość, że
 2 II,10| wyobrazić, com znalazł. W kuchni Marianna ma zawiązaną głowę i obrzmiałą
 3 II,10|         cichu, a siedząca za nią Marianna płakała. Pani Krzeszowska
 4 II,11|     Rozkosz jak nas przyjęto!...~Marianna wysypała kuchnię piaskiem,
 5 II,13|    spytał Wokulski.~- Z tą panną Marianną, co mieszka u furmanów Wysockich.
 6 II,13|        ten interes, niby z panną Marianną. Zgodziła ją jakaś pani
 7 II,13|         Ożeniłby się pan z panną Marianną?" "I z jedną babą jest utrapienie" -
 8 II,13|          pokrajał. Aż tu panna i Marianna jak nie zacznie do mnie
 9 II,13|      dnia mówię: "Co sobie panna Marianna robi subiekcję?... Panna
10 II,13|          co, może ja się z panną Marianną ożenię...'~A ona na to: "
11 II,13|        jakbyś się ożenił z panną Marianną, to może byś obraził pana
12 II,13|           Kto zaś wie, czy panna Marianna do niego nie chodzi..."~
13 II,14|       mówili, tego nie wie nawet Marianna. Tylko po odejściu księcia
14 II,14|     nasłuchiwała, kto rozmawia z Marianną.~Po paru dniach takiego
15 II,14|     leciało jej z rąk.~Tymczasem Marianna, uchyliwszy drzwi zaczepione
16 II,14|     gorączkowo baronowa. - Zaraz Marianna wyniesie się z kuchni, to
17 II,14|         strasznie zła - szepnęła Marianna wydzierając mu się z rąk.~-