Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |      o podróżnika, który jadł ludzkie mięso. Potem zasiadano do
 2  I,8 |     nazywa się życiem.~Mijają ludzkie pokolenia~Jak fale, gdy
 3  I,8 |      spostrzegł niby postacie ludzkie. Było tu kilku drzemiących
 4  I,8 |      zniszczyć, wyssać z nich ludzkie, dusze i wypędzić na ten
 5  I,9 | słabiej pociąga za sobą dusze ludzkie aniżeli księżyc fale - oceanu?..."~
 6  I,11|        Czy godzi się w nędzne ludzkie serce wlać bezmiar tęsknoty,
 7 II,1 |  figla, aby rzeczy, dawne jak ludzkie grzechy, pokazały się nam
 8 II,1 |    dopiero polepszyć stosunki ludzkie. ~- A może mnie wysłać do
 9 II,3 |        dźwięki dzwonów, głosy ludzkie, trąbki, wystrzały i Bóg
10 II,3 |       mała, że jej nie dojrzy ludzkie oko, a tak gorzka, że mogłaby
11 II,3 |      dusza, której konwenanse ludzkie spętały skrzydła. ~"Gdyby
12 II,4 |        masz niezawodnie cechy ludzkie i dlatego tak otwarcie mówię
13 II,4 |  Europę. I że wszystkie głosy ludzkie zlewają się w jeden ogromny
14 II,6 |  zgrzybiałym, a inne traktują ludzkie serca jak polędwicę. Dziwna
15 II,8 |      przynajmniej, że już mam ludzkie prawa i że pani będzie od
16 II,17|       miałem zajęcie, badałem ludzkie włosy i myślałem o sławie.
17 II,17|      dziwna plątanina - życie ludzkie! Kto by się spodziewał,