Tom,  Rozdzial

 1  I,7 |       później człowiek jest tak zakłopotany...~- Co pan blagujesz! -
 2  I,11|           Książę zdawał się być zakłopotany; wnet jednak ochłonął i
 3  I,11|       tysiące rubli... - odparł zakłopotany młodzieniec.~Wokulski mimo
 4  I,13|       się chmurą; pan Łęcki był zakłopotany, panna Izabela zbladła.
 5  I,13|         mecie. Baron był ciągle zakłopotany niepewnością, co zrobić
 6  I,14|        i wrócił na obiad bardzo zakłopotany.~- Cóż to, ojcze? - spytała
 7  I,19|    jeszcze jesteś - mówił nieco zakłopotany pan Tomasz - jesteś idealistka,
 8 II,4 |   środku dziedzińca zdziwiony i zakłopotany. Nagle w oknie pierwszego,
 9 II,6 |        naprzód. Był zgryziony i zakłopotany ~- Gdzie pan jedziesz?...
10 II,10|       Rewirowy mówi, że sam był zakłopotany, bo przede wszystkim nie
11 II,10|         na baronowę i chrząkać. Zakłopotany sędzia przerwał posiedzenie
12 II,11|         Dziś on był posępny, ja zakłopotany i choć obaj mieliśmy sobie
13 II,17|     Służący, otrzeźwiony, ale i zakłopotany, szybko zmienił prześcieradła
14 II,17| odwiedził go Szlangbaum. Wszedł zakłopotany; ale przypatrzywszy się
15 II,17|       Prawie mam - odpowiedział zakłopotany gospodarz.~- W takim razie
16 II,19|  Gutmorgen zdawał się być mocno zakłopotany. Spuścił głowę jak winowajca