Tom,  Rozdzial

 1  I,9 |        i zaraz na wstępie znowu uderzył go nowy widok. Kilka żebraczek
 2  I,9 |       że jest niezwykle piękna. Uderzył go nade wszystko wyraz jej
 3  I,9 |     fortepianu. Gdy weszli tam, uderzył go szczególny widok. Jakiś
 4  I,11|       który spadł z wysokości i uderzył piersiami o ziemię.~Pomieszanie
 5  I,11|         powiedziawszy marszałek uderzył olbrzymią dłonią w udo,
 6  I,12|       pomyślał Wokulski i nagle uderzył się w czoło.- Pyszny interes! -
 7  I,12|         się, rozmyślał... Nagle uderzył się ręką w czoło.~- Szanowny
 8  I,13|        wziąłem nagrodę.~Szuman -uderzył się ręką w tył głowy i nagle
 9  I,13|        Baron wyskoczył z łóżka, uderzył Konstantego, zwymyślał Maruszewicza,
10  I,15|     kopnąć drugiego w wystawę - uderzył damę!... Zrobił się hałas...
11  I,16|           Dzwonek w przedpokoju uderzył dwa razy. Pan Tomasz cofnął
12  I,17|       żadna zasługa... Aha!..." Uderzył się ręką w czoło i porzuciwszy
13  I,19| krzyknął pan Tomasz i pięściami uderzył się w piersi. - Ja obawiam
14  I,19|       Rossiego. ~Zatrzymał się. Uderzył go szczególny wyraz twarzy
15 II,2 |      ubrana w popielatą suknię. Uderzył mnie prawie biały kolor
16 II,3 |    monokl. ~"Gdybym tego franta uderzył w twarz? - myśli Wokulski. -
17 II,11|              zżymał się doktór.~Uderzył się w łysinę i mówił ciszej:~-
18 II,12|       niej szczególne wrażenie. Uderzył ją kontrast pomiędzy zdaniem: "
19 II,17|    nagradzająca krzywdy...~I tu uderzył go jeden dziwny szczegół.
20 II,17|        jej Starskiemu!...~Wstyd uderzył mu na twarz, choć nikogo