Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |          piętrze dwa pokoiki, gdzie niewiele było dostatków, ale dużo
 2  I,6 |             musi być nowe, a tu tak niewiele czasu i nie tylko nic nie
 3  I,9 |    ściskając go za rękę- My już tak niewiele mamy do stracenia...~- Mnie
 4  I,10|            względem młodzieniec ten niewiele się zmienił: zawsze wygadany
 5  I,10|       dziecinę. Ale i taka żoneczka niewiele zostawiłaby mu chwil wolnych.~
 6  I,17|              wesołym lub smutnym. I niewiele brakowało, ażeby stanąwszy
 7  I,18|            się tak dziś czesze?... ~Niewiele brakowało, ażeby pan Ignacy
 8  I,19|             Dużo im papo winien? ~- Niewiele... drobiazg... parę tysięcy
 9 II,1 |        westchnął Stach. ~- Ty jeden niewiele. Ale kilkudziesięciu, kilkuset
10 II,3 |   parostatku. ~Na placu kręciło się niewiele stosunkowo powozów; natomiast
11 II,10|                A rozmawia z tobą?~- Niewiele. Raz tylko wypytywała się,
12 II,15|             rzekła panna Izabela.~- Niewiele do tego brakowało - odparł
13 II,17|           przyzwoitych, którzy mają niewiele wad, a wszystkie żydowskie
14 II,17| niepotrzebnie - wtrącił Ochocki.- A niewiele brakowało, ażeby prześwidrował
15 II,19|       jakichś zmartwień.~Zajęć miał niewiele. Z rana przychodził do sklepu
16 II,19|              którzy dobrze jedzą, a niewiele robią. Człowiek musi w jakiś