Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |       na dżentelmena...~- Panie baronie - odparł Wokulski - ja nie
 2  I,12|          Ale gdyby została przy baronie Krzeszowskim, niech mnie
 3  I,13|        wielbicieli kuzynki...~- Baronie... - wtrąciła prezesowa.~-
 4  I,13|       ramienia.~- Słówko, panie baronie - rzekł.~- Ach, to pan -
 5  I,13|        Pan mnie potrącił, panie baronie...~- Bardzo przepraszam...~-
 6  I,13|        jego partnerów:~- Basta! baronie. Prześpij się choć parę
 7  I,13|              I pan mi przebacz, baronie - odpowiedział Wokulski.~-
 8  I,14|     oficera... Przy marszałku i baronie wygląda jak Apollo, arystokracja
 9 II,5 |        Nie rozumiem pana, panie baronie - przerwał mu nagle Wokulski. ~
10 II,5 |    kobieta mogła zakochać się w baronie, to dlaczegóż bym ja...
11 II,7 |         już raz idźmy do parku. Baronie... Belu... Wyszli. W pierwszą
12 II,7 | cierpkim tonem: ~- Kto wie, mój baronie, czy Starski nie ma racji.
13 II,7 |        właściwy klucz do zamku, baronie! - zakończył ze śmiechem. ~-
14 II,8 |        Co ona mówi - myślał - o baronie i Ewelinie?... Czy po prostu
15 II,14|   pozieleniał z gniewu.~- Panie baronie, boleję nad tym wypadkiem,
16 II,14|               Ani słowa więcej, baronie!... - przerwał Wokulski