Tom,  Rozdzial

 1  I,7 |             uciec stąd; wnet jednak opanowała się i z podniesioną głową
 2  I,9 |         rozdaje jałmużnę dziadom. I opanowała go okrutna boleść na myśl,
 3  I,9 |            taki smutek, że go znowu opanowała desperacja.~"Po com ja tu
 4  I,10|       karabinie Katz, którego znowu opanowała melancholia.~Było to bodaj
 5  I,15|          zamążpójściu panny Izabeli opanowała go wściekłość i rozpacz.
 6  I,18|           Prawdziwa wszelako zgroza opanowała Rzeckiego, gdy w tym samym
 7  I,18|             Ignacy. ~I w tej chwili opanowała go idea, że tamci czterej
 8 II,3 |         jeszcze arystokrację, która opanowała wszystkie oszczędności narodu
 9 II,4 |          rzucił pióro: jakaś trwoga opanowała go na widok napisanych przez
10 II,8 |      króciutkim śmiechem, lecz wnet opanowała się i zaczęła mówić: ~-
11 II,8 | zwieszającymi się gałęźmi i nagle - opanowała go straszna rozpacz. zdawało
12 II,8 |             szepnął. ~Na myśl o tym opanowała go rozpacz. W tej chwili
13 II,9 |         Znowu łzy jej błysnęły, ale opanowała się. Tymczasem Helunia zrobiła
14 II,12|          nawet zaczęła się trwożyć. Opanowała ją bowiem jedna myśl: co
15 II,15|   oświadczył się i został przyjęty, opanowała go dziwna rzewność i współczucie.