Tom,  Rozdzial

 1  I,7 |          trzeciej zatrzymał się i dziwił się temu spokojowi, jaki
 2  I,13|          bardzo zadowoleni, Baron dziwił się, skąd człowiek tego
 3  I,16|           biciu własnych pulsów i dziwił się, że te dwa tak szybkie
 4  I,19|         Jak to?... Dlaczego?... - dziwił się pan Tomasz, coraz szerzej
 5 II,3 |      dobrze wychowanego. Wokulski dziwił się coraz więcej. ~- Powiedz
 6 II,3 | przypominał sobie pannę Izabelę i dziwił się, że taki jak on człowiek
 7 II,8 |       całkiem naturalna..."~Nawet dziwił go ten spokój.~Przeszli
 8 II,8 |          spokoju i Wokulski znowu dziwił się, skąd mu się biorą takie
 9 II,12|         książę, ale coraz mocniej dziwił się zuchwalstwu dorobkiewicza.~
10 II,17|           swoje ostatnie wyrazy i dziwił się: skąd nagle przyszła
11 II,17|         wielkość pełna spokoju. I dziwił się, że on, który był zdolnym
12 II,17|           i wszystkich zysków, że dziwił się samemu sobie: jakim
13 II,17|         Słuchał pani Wąsowskiej i dziwił się czując, że jest wobec
14 II,19|           Ignacy dużo rozmyślał i dziwił się, że teraz po całych