Tom,  Rozdzial

 1  I,11|         Wokulski nie mógł ukryć wzruszenia; twarz mu się zmieniła,
 2  I,13|     natury potrzebne były silne wzruszenia; przy nich dopiero dusza
 3  I,14|        było dowodem niezwykłego wzruszenia.~Panna Izabela także poszła
 4  I,18|      minut jednakże ochłonął ze wzruszenia, a nawet nabrał takiego
 5 II,1 |     twarzy rumieniec chwilowego wzruszenia, przekonywałem się, że jest
 6 II,3 |    Paryża, lecz nie doznaje ani wzruszenia, ani ciekawości. Nic go
 7 II,6 |         wychylał się i drżał ze wzruszenia. ~Powóz stanął, ale rozpędzony
 8 II,7 | dowodzenia, uniesienia, a nawet wzruszenia są tylko sposobami, za pomocą
 9 II,8 |       flakonik, co było znakiem wzruszenia. - Pomyśl o tym, proszę
10 II,9 |    dodałem nieco ochłonąwszy ze wzruszenia - zróbże mi łaskę, odwiedź
11 II,11|        było objawem niezwykłego wzruszenia. Potem zaczął mówić o interesach
12 II,17|     płakali, że Wokulski doznał wzruszenia.~Lecz zarazem odkrył w sobie
13 II,19|         za obie ręce i drżał ze wzruszenia.~- Szuman - rzekł - mądry