Tom,  Rozdzial

 1 II,12|        rozmawiał, nie z ojcem, a pan Szastalski, przyjaciel poprzedzających,
 2 II,12| nieszczęśliwym i niepocieszonym. Pan Szastalski wyraźnie jej to oświadczył,
 3 II,12|         ironicznym półuśmiechem.~Pan Szastalski nie miał kapitałów w spółce
 4 II,12|         panowie: Niwiński, Malborg i Szastalski.~Najsilniej jednak wpłynął
 5 II,12|       zresztą byłaś królową. Podobno Szastalski zupełnie głowę stracił.~-
 6 II,12|          przez chwilę. Więc Starski, Szastalski...~- Ależ Starski, Szastalski,
 7 II,12|        Szastalski...~- Ależ Starski, Szastalski, książę, Malborg... no wszyscy,
 8 II,13|         zasypali ją bukietami, a pan Szastalski zwierzył się kilku damom,
 9 II,13|        zamierzonym samobójstwie, pan Szastalski stał się bohaterem rautów,
10 II,13|            nie słyszał go pan... Pan Szastalski (no, on zawsze przesadza)
11 II,13|             przy jednym stoliku: pan Szastalski z panną Rzeżuchowską, Molinari
12 II,13|            zapomni.~W tym czasie pan Szastalski przysłał jej bukiet fiołków,
13 II,17|       stanowisko między wami?... Pan Szastalski, pan Niwiński, nawet...