Tom,  Rozdzial

 1  I,10|           siedzi Napoleon, dodałem mu otuchy i - przekradliśmy się do
 2  I,11|         szamotał się pan, dodawało mi otuchy... Mówiłem sobie: zrobię
 3  I,13|            zdrowa, a pan Miller pełen otuchy:~- Co?... - śmiał się trącając
 4 II,2 |               wielbłądy. To dodało mi otuchy. ~Wołam tedy: "Stróż!...""
 5 II,10|              i pożegnaliśmy się pełni otuchy. Gdy zaś wychodziła, Klejn
 6 II,10|         obojętnie, więc i ja nabrałem otuchy.~Idę tedy wieczorem, wciąż
 7 II,10|           tedy wieczorem, wciąż pełen otuchy, do tych pań, już na nowe
 8 II,10|              wzmocniła w Maruszewiczu otuchy. Owszem, zdawał się być
 9 II,11|              Pożegnałem doktora pełen otuchy. Kocham, bo kocham panią
10 II,17| przypatrzywszy się Wokulskiemu nabrał otuchy.~- Nie odwiedzałem cię do
11 II,17|            ani w nikim nie budził tej otuchy. Dla niego ludzki rodzaj
12 II,17|            jednak ożywił się i nabrał otuchy.~- Mówili - rzekł z uśmiechem -
13 II,19|           Szuman wcale nie dodawał mu otuchy i już prawie znudził go