Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |       Szanowny pan każe zawinąć dawne kalosze? Paweł! wytrzyj
 2  I,8 |       skojarzyć się między sobą dawne. No i wówczas z rozmaitych
 3  I,9 |      marzeniem, nie mam nic, bo dawne pragnienia wygasły. A tak
 4  I,13|       do pana, ażebyś odgrzewał dawne potrawy, tylko - ażebyś
 5  I,19|          Więc to ja mam spłacać dawne długi?.. - zaśmiała się
 6 II,1 |     chwili odparł: ~- Pamiętam (dawne to dzieje!), siedziałem
 7 II,1 |       małego figla, aby rzeczy, dawne jak ludzkie grzechy, pokazały
 8 II,7 |     pannie Izabeli odezwały się dawne gorycze. ~- Może ciocia
 9 II,11|       Szlangbaumowi wynagrodzić dawne krzywdy, a wobec mnie, najstarszego
10 II,13|    sądzi i w rezultacie odpycha dawne złudzenia przekonawszy się,
11 II,15|        przypomniały Wokulskiemu dawne lata.~Gdzie moje szczęście!..." -
12 II,17|       papieru przypomniał mu te dawne, bardzo dawne czasy, kiedy
13 II,17| przypomniał mu te dawne, bardzo dawne czasy, kiedy jeszcze zachęcała