Tom,  Rozdzial

 1  I,11|                 spytał Wokulski.~- Sława, jakiej nie dosięgnął jeszcze
 2  I,15| nazywającej się społeczeństwem czy sławą - już bym się nie podjął.
 3  I,15|        niech sama myśli o sobie, a sława... Co mi przeszkadza wyobrażać
 4  I,17|      zapomina o własnym szczęściu. Sława, naturalnie, jest głupstwem,
 5 II,4 |           w jeden ogromny okrzyk: "Sława!... sława!... sława!..."~"
 6 II,4 |         ogromny okrzyk: "Sława!... sława!... sława!..."~"Oszalałem?" -
 7 II,4 |       okrzyk: "Sława!... sława!... sława!..."~"Oszalałem?" - mruknął. ~
 8 II,8 |     największej sławy bez pani; bo sława to liczman, za który własne
 9 II,11|       zostaną pohańbieni, a dobrzy sławą okryci?... Tak sobie imaginujesz?...
10 II,11|        jakie pół roku wróci okryty sławą, tak że go sami Francuzi
11 II,17|            czasu, a w perspektywie sława i potęga, jakiej nie widziano
12 II,17|            wieczną pięknością jest Sława i że na jej szczytach nie