Tom,  Rozdzial

 1  I,4 | mówię - odparł. - Cóż w tym dziwnego ? Czyliż to samo prawo nie
 2  I,9 |     i oczy jej nabrały tego dziwnego wyrazu, który zawsze tak
 3  I,10| przemieszkaliśmy razem, coś dziwnego stało się z Janem. Nagle
 4  I,10|    cieszy się sympatią. Nic dziwnego - oburzył przeciw sobie
 5  I,10| wiele sprzeczności...~- Nic dziwnego - przerwał doktór. - Stopiło
 6  I,11|    przodków?...~- Cóż w tym dziwnego - śmiał się zarażony hrabia. -
 7  I,18|   to i sam Wokulski, pomimo dziwnego trybu życia, nie zaniedbuje
 8  I,18|    turkot dorożek i doznaje dziwnego uczucia dysharmonii. ~"Czy
 9 II,1 | odsyłali ją do kuchni. ~Nic dziwnego, że przy takim chaosie w
10 II,2 |    panie - odparłem. ~- Nic dziwnego - rzekł młody człowiek. -
11 II,9 |     Usłyszawszy to doznałem dziwnego uczucia: byłem kontent,
12 II,19|  zejdą się w Paryżu, u tego dziwnego Geista?... Jakieś metale...