Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |          być hrabią, nie kupcem, i dziwię się, że pan od razu nie
 2  I,6 | uwielbieniem, że nie tylko już nie dziwię się ich nadskakiwaniu albo
 3  I,9 |          zakłopotanie. - Nie tobie dziwię się, moje dziecko, żeś o
 4  I,15|        oddam za chwilę szczęścia i dziwię się tylko mojej głupocie,
 5 II,1 |           osobliwości, ale jeszcze dziwię się, żem ich nie zauważył
 6 II,5 |     arogant, panie, impertynent... Dziwię się, doprawdy, że kobieta
 7 II,6 |           jego towarzystwie. I nie dziwię się, bo to są wprost przeciwne
 8 II,9 |         nie trzasnął kuflem w łeb, dziwię się samemu sobie. Na szczęście,
 9 II,17|         się? - rzekł Szuman. - Nie dziwię się, wypaliłem ci tęgiego
10 II,18|      popiołu.~Jeżeli jest tak, nie dziwię się Stachowi, który nieraz
11 II,19|           głosem.~- Żadnych. Tylko dziwię się nagłej decyzji... Kiedym
12 II,19|                Proszę pana, ja się dziwię, że to tak późno nastąpiło!... -