Tom,  Rozdzial

 1  I,9 |              Tym razem i Wokulski zarumienił się.~- Proszę cię, Belu -
 2  I,9 |        chwili prezesowa.~Wokulski zarumienił się. Nigdy nie przychodziło
 3  I,9 |     Kolega!" - szepnął Wokulski i zarumienił się.~Gdy sprowadzono mu
 4  I,13|       pochmurnie Wokulski i lekko zarumienił się. Maruszewicz dostrzegł
 5  I,14|         dom, o moje stanowisko...~Zarumienił się i zaczął sapać; lecz
 6  I,16| powiedział coś bardzo głupiego, i zarumienił się. ~- Pan musi mieć dużo
 7 II,2 |        jeden guzik, powiem nawet: zarumienił się, i zaczął bełkotać: ~-
 8 II,3 |        tam srebrnej papierośnicy. Zarumienił się, podziękował wojskowemu
 9 II,7 |           raz drugi tego wieczora zarumienił się jak wyrostek.~"Po co
10 II,17|         prawdopodobne.~Szlangbaum zarumienił się, chciał coś powiedzieć,
11 II,17|       frazesów w żargonie.~Książę zarumienił się.~- Ależ starozakonni,