Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |       sama w swoim gabinecie; upadła na szezlong i obu rękami
 2  I,8 |       od niego do neseserek i upadła na krzesło.~Do przybysza
 3 II,2 |     jej śmiech albo płacz... ~Upadła na kanapę i zaniosła się
 4 II,7 |   racji?.. ~- Tak. ~- Gdy zaś upadła nadzieja zapisu prezesowej,
 5 II,7 | odwrócił głowę. Panna Ewelina upadła na ławkę blada i zmęczona,
 6 II,8 |       łzy płynęły, a co która upadła, czy na jej koszulę, czy
 7 II,8 |      odwróciła głowę i kartka upadła na ziemię... Wokulski przykląkł,
 8 II,10|      Helunię rozpłakała się i upadła przed nią na kolana wołając:
 9 II,10|    dobrze bym zrobiła, gdybym upadła do nóg sędziemu i zaklęła
10 II,14|       odkłonić się, ale znowu upadła na kanapę.~- Mężu mój... -
11 II,17| Mniejsza!... Przypuść pan, że upadła gdzieś w kanał... Ale czy