Tom,  Rozdzial

 1  I,9 | niepowrotny uczył nas, że tak ucieka szczęście. Czuję to dopiero
 2  I,9 |       pamięć o mnie: im dalej ucieka,~Tym grubszym kirem twą
 3  I,17|  Wokulskiego - niech pan stąd ucieka. Zabieram pana w stronę
 4  I,18|       dzień dobry!", i szybko ucieka, dalej mrucząc: ~"Co on
 5  I,18|   człowiekiem, więc śpiesznie ucieka na dół, potrącając młode,
 6  I,18| spoconych sędziów. Pan Ignacy ucieka z sieni aż na drugą stronę
 7  I,18|  śpiesznie dopija czekoladę i ucieka z cukierni na ulicę. Już
 8  I,18|  spokój.... ~Nagabany adwokat ucieka tak szybko, że jego spodnie
 9 II,15|      Rozumie się... Szczęście ucieka od takich jak ja... - dodał
10 II,19|      i nikogo nie zarwał, nie ucieka z miasta Bóg wie gdzie...~-
11 II,19|         Tylko dlaczego on tak ucieka... kryje się... nie pisze?..:~-