Tom,  Rozdzial

 1  I,7 | człowiekiem, Belu?...~- Tak i nie żałuję tego. On wszystko skłamał,
 2  I,9 |           ściskając ją za rękę. - Żałuję doprawdy, że nie jestem
 3  I,12|     ukłonem.~- Czy tek?... Bardzo żałuję barona, ale pańskie prawa
 4  I,16|       ramieniu. I tyle. Ale niech żałuje Rossi, że jej nie widział! ~
 5  I,17|         On już zwątpił i - prawie żałuje, że przyjechał do Warszawy...
 6 II,6 |               I dlatego, że znam, żałuję tych, którzy muszą mu ulegać -
 7 II,7 |           panem Wokulskim? Bardzo żałuję, że może mieć żal do mnie.
 8 II,11|             To kobieta skruszona, żałuje za grzechy i niezawodnie
 9 II,17|              O, kocha!... Dopiero żałuje pana. Nie chcę się wdawać
10 II,17| mistyfikacją.~- Ale ona dziś tego żałuje i gdybyś pan zwrócił się...~-