Tom,  Rozdzial

 1  I,10|      przed którym trudno by coś ukryć. A że zna się ze Stachem
 2  I,11|     nagle, że Wokulski nie mógł ukryć wzruszenia; twarz mu się
 3  I,17|          na próżno starając się ukryć radość. ~- Już zesłał najlepsze -
 4 II,7 |        odparł Wokulski usiłując ukryć pomieszanie. ~- Musiała
 5 II,9 | stoczyło się jej po twarzy. Aby ukryć wzruszenie, zwróciła się
 6 II,9 |       się do córeczki, może aby ukryć zakłopotanie na samą wzmiankę
 7 II,12|       wachlarzem, jakby chciała ukryć mimowolne ziewnięcie...~-
 8 II,12|        pan Łęcki, nie mogąc już ukryć zabiegów Wokulskiego o pannę
 9 II,12| spojrzał.~Od tej pory nie mogła ukryć zakłopotania, ile razy wymawiano
10 II,16|     awanturami? Nie mogę jednak ukryć przed sobą, że Szlangbaum