bold = Main text
     Tom,  Rozdzial                                    grey = Comment text

2001  I,12|                    z niskim ukłonem. - Ale i stary jej nie skrzywdzi,
2002  I,12|                Wokulski wszedł do stajenki i z kwadrans przypatrywał
2003  I,12|          Niepokoiły go jej delikatne nóżki i sam drżał na widok dreszczów
2004  I,12|                ramieniu główkę, całował ją i szeptał:~- Gdybyś ty wiedziała,
2005  I,12|                maneżu, karmił klacz cukrem i pieścił się z nią. Czuł,
2006  I,12|                wówczas opanowywał go gniew i pogarda dla samego siebie.~"
2007  I,12|                 chyba istnieją czarodzieje i że jeden z nich rzucił na
2008  I,12|             zabierał w nim głos przyrodnik i psycholog:~"Oto - szeptał
2009  I,12|                     jedną całość..."~"Więc i ona powinna by mnie kochać... -
2010  I,12|                 usiadł sztywnie na krześle i rzekł:~- Z wizytą i z interesem -
2011  I,12|                krześle i rzekł:~- Z wizytą i z interesem - t e k!...Czy
2012  I,12|                  nim pogardzić.~- A jeżeli i ja mam moje widoki na tę
2013  I,12|                 widzieć ten kraj kwitnącym i dlatego, panie Wokulski,
2014  I,12|             posiada pan całą moją sympatię i szacunek, tek, bez względu
2015  I,12|              przede wszystkim szlachcicem, i to w angielskiej edycji,
2016  I,12|                     Mocno uścisnął mu rękę i wyszedł. Wokulski przyznawał
2017  I,12|                  gliny..."~A potem dodał:~"I dziwić się, że panna Izabela
2018  I,12|                    co oni robią na świecie i dla świata?... Szanują ludzi,
2019  I,13|               Wokulski zerwał się o piątej i natychmiast pojechał odwiedzić
2020  I,13|            przyjemnością - odparł Wokulski i myślał: "Czy klacz wygra?...
2021  I,13|                   myśląc: "Czy klacz wygra i czy go panna Izabela pokocha?..."
2022  I,13|                        Przemógł się jednak i wyjechał z domu dopiero
2023  I,13|                    już taki natłok powozów i dorożek, że miejscami należało
2024  I,13|                utworzył się formalny zator i musiał czekać z kwadrans,
2025  I,13|                drogi Wokulski wychylił się i przez mgłę żółtawego kurzu,
2026  I,13|               który gęsto osiadał mu twarz i odzienie, przypatrywał się
2027  I,13|              dzisiaj nieskończenie wielkim i przykrym, jakby nad nim
2028  I,13|              Nareszcie dojechał na miejsce i znowu upłynęło z dziesięć
2029  I,13|                   ciżba bezpłatnych widzów i huczał gwar tysiąca głosów,
2030  I,13|                  mówią tylko o jego klaczy i drwią z kupca, który bawi
2031  I,13|               Wokulski zeskoczył na ziemię i pobiegł do swej klaczy usiłując
2032  I,13|                    przy niej panów Millera i Szulca tudzież dżokeja z
2033  I,13|                 czapce żółtej z niebieskim i w paltocie narzuconym na
2034  I,13|                klacz wobec ogromnego placu i niezliczonych tłumów wydała
2035  I,13|              tłumów wydała mu się tak małą i mizerną, że zdesperowany
2036  I,13|        zdesperowany chciał wszystko rzucić i wracać do domu. Ale panowie
2037  I,13|                   domu. Ale panowie Miller i Szulc mieli fizjognomie
2038  I,13|                    zawołał dyrektor maneżu i wskazując oczyma na dżokeja
2039  I,13|                    w duchu, że tak chudego i tak małego człowieka jeszcze
2040  I,13|                   konia: ode łba do pęcin, i wykonywa krzywymi nogami
2041  I,13|                   jakby miał zamiar wsiąść i przejechać się na nim.~-
2042  I,13|                   odprowadził go na stronę i rzekł:~- Jeżeli wygramy,
2043  I,13|                    plunął na długość konia i poszedł w stronę trybuny,
2044  I,13|                  pożegnawszy panów Millera i Szulca, popieściwszy klaczkę,
2045  I,13|                 nie przyjedzie?" - szepnął i zdawało mu się, że cały
2046  I,13|                 wiodące do trybuny sędziów i oglądał się na wszystkie
2047  I,13|                  już chciałem poprawić się i sprzedać stajnię. Tymczasem
2048  I,13|                staję na wyścigach pierwszy i ostatni raz w życiu.~Podali
2049  I,13|             dopiero Wokulski kupił program i z uczuciem jakby wstydu
2050  I,13|               biega klacz Sułtanka po Alim i Klarze, należąca do X. X.,
2051  I,13|                    tam jest panna Izabela, i projektował, że natychmiast
2052  I,13|                   jej skrzypiących schodów i starych ścian, na których
2053  I,13|                uśmiechały się do niego, tu i owdzie szeptano: "Patrz!
2054  I,13|                   najwyższej ławie galerii i ponad pstrym a huczącym
2055  I,13|                 przez cały rok?" - myślał. I przywidziało mu się, że
2056  I,13|                 wszelkiego stanu próżniacy i utracjusze, których wypędzono
2057  I,13|                  wypędzono nawet z piekła, i przy smutnym blasku gwiazd
2058  I,13|                przed sobą zbutwiałe stroje i czuje zapach stęchlizny.~
2059  I,13|                   go okrzyk tłumu, dzwonek i brawo... To odbył się pierwszy
2060  I,13|              wyścig. Nagle spojrzał na tor i zobaczył wjeżdżający do
2061  I,13|                     kiedy zbiegł z galerii i kiedy wszedł do koła. Kogoś
2062  I,13|                 Pędził prosto przed siebie i od razu wpadł na powóz.
2063  I,13|                  pan Łęcki zawołał:~- Otóż i pan Wokulski!...~Wokulski
2064  I,13|                  swojej klaczy do wyścigów i wygrałam, a drugi raz założyłam
2065  I,13|                     Wokulski okrążył powóz i zbliżył się do panny Izabeli,
2066  I,13|                 ten wyścig: pani prezesowa i ja. Bo ciocia udaje, że
2067  I,13|                 Dokoła nich kipiały śmiech i radość. Radował się tłum,
2068  I,13|            strojach były piękne jak kwiaty i ożywione jak ptaki. Muzyka
2069  I,13|                zachwalali piwo, pomarańcze i pierniki. Radowało się słońce,
2070  I,13|                 Radowało się słońce, niebo i ziemia, a Wokulski poczuł
2071  I,13|             nastroju, że chciałby wszystko i wszystkich porwać w objęcia.~
2072  I,13|                    powozowi bliżej hrabiny i wrócił do pań. Uderzyło
2073  I,13|                  stał. Wprawdzie marszałek i baron zbliżyli się do ich
2074  I,13|             młodzież kłaniała się z daleka i omijała.~"Rozumiem - pomyślał
2075  I,13|                   wskoczył do swego powozu i otworzył lornetę. Był tak
2076  I,13|                   koni mających się ścigać i że każdy ich ruch niepotrzebny
2077  I,13|                    klacz nie ma dość ognia i że Yung jest zanadto obojętny.
2078  I,13|              sportsmen wziął klacz za uzdę i zaprowadziwszy przed trybunę
2079  I,13|                powtórzył wysoki dżentelmen i odesłał klacz na licytację.~
2080  I,13|                  powozu hrabiny. Pan Łęcki i damy starsze winszowały
2081  I,13|                przyjęła paczkę z uśmiechem i prześlicznym spojrzeniem.~
2082  I,13|               gniewu zbliżył się do powozu i wyciągając rękę do panny
2083  I,13|               dodał kłaniając się hrabinie i prezesowej.~Twarz hrabiny
2084  I,13|               osadził spadające mu binokle i ciągle patrząc na pannę
2085  I,13|                    Wokulski podał mu bilet i notatnik, w którym baron
2086  I,13|                 którym baron zapisał adres i swoje nazwisko nie omieszkawszy
2087  I,13|                    miał czas dopaść powozu i pożegnać się z damami. Nim
2088  I,13|                panna Izabela wychyliła się i podając Wokulskiemu końce
2089  I,13|                  co się koło niego dzieje, i korzystając z pauzy opuścił
2090  I,13|              watowanym obdartym szlafroku, i robił korektę trzydziestostronicowej
2091  I,13|                przeszło tysiąca obserwacyj i czterech lat czasu.~Była
2092  I,13|                 Była to rozprawa o kolorze i formie włosów ludności zamieszkującej
2093  I,13|                   odbić ich cztery tysiące i był pewnym drugiej edycji.
2094  I,13|                swej ulubionej specjalności i narzekań, iż nikogo nie
2095  I,13|         interesowała kwestia koloru włosów i stosunki długości ich średnic.
2096  I,13|             stosunki długości ich średnic. I w tej właśnie chwili zastanawiał
2097  I,13|             Wokulski wszedł do jego pokoju i zmęczony upadł na kanapę,
2098  I,13|                trzech znakach dziesiętnych i wyobraź sobie, połowa jest
2099  I,13|                 Doktór zerwał się z fotelu i tak prędko przybiegł do
2100  I,13|                   z błyszczącymi oczyma. - I może myślisz, że pojadę
2101  I,13|               dudków strzela sobie we łby, i może jeszcze będę musiał
2102  I,13|              Zresztą nie jestem chirurgiem i od dawna pożegnałem się
2103  I,13|           wyścigach?...~- Puszczałem konia i nawet wziąłem nagrodę.~Szuman -
2104  I,13|               uderzył się ręką w tył głowy i nagle rozsunąwszy Wokulskiemu
2105  I,13|              rozsunąwszy Wokulskiemu jedną i drugą powiekę zaczął mu
2106  I,13|                 absolutnie żadnych układów i proszę o ostre warunki.~
2107  I,13|                usiadł, oparł brodę na ręku i rzekł po namyśle:~- Spódnica,
2108  I,13|               rozmówił się z panem Ignacym i wróciwszy do mieszkania
2109  I,13|                  odezwał się pan Ignacy:~- I cóż doktór na to wszystko?~-
2110  I,13|                  Doktór wzruszył ramionami i patrzył na drugą stronę
2111  I,13|              wyglądał przez okno na obłoki i co kilka minut poruszał
2112  I,13|         człowiekiem, jako myśliwiec na lwy i głęboki znawca egipskich
2113  I,13|                  przykryty zielonym suknem i otoczony czterema wysokimi
2114  I,13|                   cztery ołówki, dwa pióra i kałamarz tak wielkich rozmiarów,
2115  I,13|            egiptolog szeroko otworzył oczy i przełknął dwa razy, raz
2116  I,13|                 chwili jednak opanował się i odpowiedział tonem suchej
2117  I,13|                Hrabia wziął arkusz papieru i wśród ogólnego milczenia
2118  I,13|                 Oba dokumenty poświadczono i niespełna w trzy kwadranse
2119  I,13|           Wokulskiego pożegnali gospodarza i jego towarzysza, który znowu
2120  I,13|                 Rzecki nalał sobie herbaty i odezwał się:~- Uważasz,
2121  I,13|                 Rzecki umilkł. Pił herbatę i tarł czoło. Po długiej pauzie
2122  I,13|                 bolała. Dokończył szklanki i spojrzawszy na zegarek,
2123  I,13|                 przez głowę wyraz: śmierć, i na chwilę uśmiechnął się.
2124  I,13|                naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma:
2125  I,13|                   o dwunastej, o pierwszej i o drugiej, ażeby szedł spać,
2126  I,13|                     bo będą ci drżały ręce i spudłujesz.~Słowa te, a
2127  I,13|                    z klubu, wrócił do domu i swemu kamerdynerowi, Konstantemu,
2128  I,13|                    ty!... - wrzasnął baron i pochwyciwszy kamasz rzucił
2129  I,13|                     Kamasz trafił w ścianę i o mało nie zwalił brązowego
2130  I,13|                 sługą, baron legł na łóżku i począł zastanawiać się nad
2131  I,13|                  na tę uroczystość we frak i biały krawat. Ach, podłe
2132  I,13|                  głupia rewolucja socjalna i wytłucze albo nas, albo
2133  I,13|               liberałów..."~Począł usypiać i marzył, że Wokulski zabił
2134  I,13|           mieszkania żony, jak żona mdleje i rzuca mu się na zakrwawione
2135  I,13|                 płaci wszystkie jego długi i asygnuje tysiąc rubli na
2136  I,13|                    tysiąc rubli na pogrzeb i... jak on zmartwychwstaje
2137  I,13|                     jak on zmartwychwstaje i zabiera owe tysiąc rubli
2138  I,13|                  zniszczonej twarzy barona i - zasnął jak dziecię.~O
2139  I,13|               ledwie go zbudzili Konstanty i Maruszewicz. Baron w żaden
2140  I,13|                     że woli być zhańbionym i niehonorowym aniżeli zrywać
2141  I,13|                     zobaczył piękną pogodę i wyobraził sobie, że widzi
2142  I,13|                  Wokulskiego osłabła w nim i postanowił tylko przestrzelić
2143  I,13|                będzie kulał do końca życia i będzie opowiadał: tę śmiertelną
2144  I,13|                    egiptolog z pistoletami i chirurgiem. Ruszyli w stronę
2145  I,13|                    klął na czym świat stoi i obiecywał, że w dwójnasób
2146  I,13|                   W lasku bielańskim baron i trzej jego towarzysze znaleźli
2147  I,13|              znaleźli już partię przeciwną i dwoma grupami udali się
2148  I,13|                przypatrywał mu się z uwagą i myślał:~"On musi dobrze
2149  I,13|                 Wtedy baron rozzłościł się i nieodwołalnie postanowił
2150  I,13|                   między dwoma sosnami tam i na powrót jak wahadło. Teraz
2151  I,13|                    którym kipiał cały las, i pluskania Wisły podmywającej
2152  I,13|           szczękanie stempli w pistoletach i trzask odwodzonych kurków.
2153  I,13|                    co zrobić z kupczykiem, i ostatecznie zdecydował się
2154  I,13|               Wokulskiemu w prawy obojczyk i zniżając pistolet, delikatnie
2155  I,13|                   zboczył na włos, wypalił i - kula przeleciała o kilka
2156  I,13|                  Baron zasłonił twarz lufą i patrząc spoza niej myślał:~
2157  I,13|                       Wypuścił broń z ręki i przyklęknął.~- W głowę!... -
2158  I,13|                  rzucił pistolet na ziemię i zeszedł z mety. Wszyscy
2159  I,13|                   Wtedy egiptolog podniósł i obejrzał starannie pistolet
2160  I,13|                    zaraz do pani baronowej i powiedz kucharce, że jestem
2161  I,13|             Wokulski zbliżył się do barona i uścisnął go.~- Piękny strzał,
2162  I,13|                    na ramieniu Wokulskiego i odeszli kilkanaście kroków
2163  I,13|                   co mi należy zrobić...~- I pan mi przebacz, baronie -
2164  I,13|                   Rzecki zachwycony odwagą i uprzejmością barona, a tylko
2165  I,13|                barona, a tylko Szuman zły. I dopiero gdy ich kareta zjechała
2166  I,13|                    spojrzał na Wokulskiego i mruknął:~- A to bydlęta!...
2167  I,13|                mruknął:~- A to bydlęta!... I że ja na takich błaznów
2168  I,13|                    kurze w pokoju obocznym i od czasu do czasu przysuwał
2169  I,13|                    na stole jakieś książki i to, że jego pan coś pisze
2170  I,13|                    odpowiada czasem głośno i od razu, czasem półgłosem
2171  I,13|                  od razu, czasem półgłosem i nieśmiało... Ale o czym
2172  I,13|                niemiecku: bite majn her... I nie po francuszku, bo nie
2173  I,13|               mówią mąsie, bążur, jendi... I nie po żydowszku, i nie
2174  I,13|               jendi... I nie po żydowszku, i nie po nijakiemu, więc po
2175  I,13|                 sam diabeł nie zrozumie... i wspólnika znalazł... Niech
2176  I,13|              hałasem wszedł do przedpokoju i po chwili wróciwszy zapukał
2177  I,13|                 nas bywał - odparł służący i zapuścił wzrok do pracowni.
2178  I,13|                 Ale oprócz kajetu na stole i rudych faworytów na obliczu
2179  I,13|              odparł służący marszcząc brwi i machając ręką.~- Prośże
2180  I,13|                   do sali - rzekł Wokulski i zatrzasnął drzwi gabinetu.~
2181  I,13|           odpowiedział pochmurnie Wokulski i lekko zarumienił się. Maruszewicz
2182  I,13|              wdzięcznie wywijając laseczką i kapeluszem. - Chwileczkę.~-
2183  I,13|                 Usiadł z impetem na fotelu i wskazał gościowi drugi.~-
2184  I,13|                     a lewa ręka z laseczką i prawa z kapeluszem opadły
2185  I,13|              Przypatrywał się młodzieńcowi i myślał:~"Ach, więc to on
2186  I,13|                 wadium do ręki?... Oho!... I przy odbiorze ośmiuset rubli
2187  I,13|                 jakiś zmieszany... Aha!... I wiadomość o nabyciu przeze
2188  I,13|                  razu dwom bogom: baronowi i jego małżonce... Tak, ale
2189  I,13|                     Tak rozmyślał Wokulski i spokojnym wzrokiem przypatrywał
2190  I,13|                   próżno szukał po suficie i ścianach pokoju, a nareszcie,
2191  I,13|              kleszczami pochwycił mu duszę i że niepodobna mu się oprzeć.
2192  I,13|             jeszcze parę razy ruszył głową i nareszcie z całym zaufaniem
2193  I,13|                   plotkach.~Wstał z fotelu i spojrzał w inną stronę,
2194  I,13|            Wokulskiego, opuścił mieszkanie i pędem biegnąc przez schody,
2195  I,13|                   droższego nad pięć rubli i kto wie, czy jeszcze nie
2196  I,13|               znajdowała się żelazna kasa, i powiedział sobie, że uczucia,
2197  I,13|                    trzysta... czterysta... I to na kwit z podpisem barona.~-
2198  I,13|                 machinalnie młody człowiek i nagle dodał: - Za godzinę
2199  I,13|                Maruszewicz opuścił gabinet i za godzinę istotnie wrócił
2200  I,13|                 dokument włożył go do kasy i w zamian dał Maruszewiczowi
2201  I,13|                    się na ulicy, odetchnął i począł myśleć:~"Ach, podły
2202  I,13|                    oczy te czterysta rubli i tamtych dwieście... Boże,
2203  I,13|            restauracyj, markierzy bilardów i szwajcarzy hotelowi, od
2204  I,13|                 wydał mu się tak wstrętnym i godnym pogardy jak Wokulski.~"
2205  I,13|                    ją znalazł: śledzi mnie i donosi innym. Mógłby mi
2206  I,13|                przy całym swoim bzikostwie i próżniactwie jest człowiek
2207  I,13|             przykro; oparł głowę na rękach i przymknąwszy oczy marzył
2208  I,13|               postawiłem most do więzienia i - wszystko dla niej za jedno:
2209  I,13|                 otwierania drzwi do pokoju i szybkich kroków za sobą.
2210  I,13|               czyjejś ręki. Odwrócił głowę i zobaczył mecenasa z dużą
2211  I,13|             mecenasa z dużą teką pod pachą i posępnym wyrazem na twarzy.~
2212  I,13|                położył swoją rękę na stole i szybko pocierając sobie
2213  I,13|                  sklepowego został uczonym i miał nam zreformować handel
2214  I,13|            pocierał sobie kark z obu stron i krzywił się, jakby miał
2215  I,13|             chininy.~Wokulski spuścił oczy i mruczał; adwokat mówił dalej:~-
2216  I,13|                 klaczą ścigał się jego koń i - przegrał. Hrabia jest
2217  I,13|              Hrabia jest bardzo zmartwiony i mruczy: "Po diabła mam składać
2218  I,13|                możność ścigania się ze mną i chwytania mi nagród sprzed
2219  I,13|                      odparł - całą wygraną i wartość konia oddał damom
2220  I,13|                   wie ile zapłacił Yungowi i Millerowi..."~- Czy mi nawet
2221  I,13|                      ja ich nie wabię...~- I cofną się - mówił adwokat
2222  I,13|                   wyzwie kogo na pojedynek i wszystko narazi..."~Wokulski
2223  I,13|                    nie mistyfikował, ale - i nie będzie moim wspólnikiem.
2224  I,13|                moim wspólnikiem. Hrabiowie i książęta nie mają monopolu
2225  I,13|                    mam także moje fantazje i nie lubię, ażeby mi się
2226  I,13|                  pół roku pan staniesz się i nominalnym właścicielem
2227  I,13|             kamienicy. Cóż, zgoda?~- Niech i tak będzie - odparł Wokulski.~-
2228  I,13|                   rację. Ludzie mnie sądzą i nawet wyrokują: ale że robią
2229  I,13|          socjalista! gniewa się na wyścigi i pojedynki...), a frant Zięba
2230  I,13|                   Stanął na progu gabinetu i kiwnął na Rzeckiego; stary
2231  I,13|              istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył
2232  I,13|                Wokulski wskazał mu krzesło i przeszedłszy się parę razy
2233  I,13|                wszyscy - że zbankrutujesz, i to w niedługim czasie.~-
2234  I,13|                    w więzieniach, a choćby i w tym nieszczęsnym małżeństwie,
2235  I,13|                    pismo, rozerwał kopertę i przeczytał:~"Szanowny Panie!
2236  I,13|               ulicę, wrócił do Wokulskiego i rzekł, jakby na nowo zaczynając
2237  I,13|                 gwiżdżąc zasadził kapelusz i oparłszy rękę na ramieniu
2238  I,14|              Izabela miała dużo znajomości i niemały spryt do charakteryzowania
2239  I,14|                     który miał głowę, ręce i nogi i ubierał się więcej
2240  I,14|                    miał głowę, ręce i nogi i ubierał się więcej albo
2241  I,14|                którą jedzie się cały dzień i gdzie spotyka się równiny
2242  I,14|                  gdzie spotyka się równiny i góry, lasy i łąki, wody
2243  I,14|                   się równiny i góry, lasy i łąki, wody i pustynie, wsie
2244  I,14|                    góry, lasy i łąki, wody i pustynie, wsie i miasta.
2245  I,14|                łąki, wody i pustynie, wsie i miasta. I gdzie jeszcze,
2246  I,14|                   pustynie, wsie i miasta. I gdzie jeszcze, spoza mgieł
2247  I,14|                     Ogarniało ją zdumienie i pytała się: czy to jest
2248  I,14|             tysięcy rubli na dobroczynność i na ochronę jej ciotki; potem
2249  I,14|                   ojcem w karty w resursie i co dzień przegrywał; potem
2250  I,14|                    spojrzeniami w teatrach i na koncertach. Był to cyniczny
2251  I,14|              ciosaną figurę, czerwone ręce i szorstkie obejście, które
2252  I,14|                sakwojażów, parasoli, lasek i tym podobnych galanteryj -
2253  I,14|                śmieszne. Był to przebiegły i bezczelny kupczyk, który
2254  I,14|                    biła pięściami sprężyny i szeptała:~- Nikczemnik!...
2255  I,14|                 jej najskrytszych tajemnic i śmiał opatrywać rany, które
2256  I,14|                Łęckiej wspierać nie wolno, i gdyby to nawet zrobił, nie
2257  I,14|              wrogowie panny Izabeli, baron i baronowa Krzeszowscy, wstawiali
2258  I,14|               jakież to było kupieckie!... I jak on nic nie rozumie po
2259  I,14|                pierwszy dzień Wielkiejnocy i spostrzegła, że on o całą
2260  I,14|                  niezaprzeczoną własnością i posępnie słuchał komplimentów,
2261  I,14|     najczcigodniejsza z matron, prezesowa, i po kilku minutach rozmowy
2262  I,14|               niepospolitą. Rysy wyraziste i stanowcze, włos jakby najeżony
2263  I,14|                  posągowe, wejrzenie jasne i przejmujące... Gdyby ten
2264  I,14|           Trostiego, pułkownika strzelców, i - naprawdę - posąg gladiatora
2265  I,14|          grzecznościami z powodu piękności i elegancji, za to młodzi,
2266  I,14|                  zaś, zmęczona samotnością i banalnymi frazesami, nieco
2267  I,14|                  że ona chwyci go za szyję i natychmiast pociągnie do
2268  I,14|                    panna Izabela na śmierć i życie, wyjść z niego mogła
2269  I,14|                  tak jak ona piękną, dobrą i dobrze wychowaną, świat
2270  I,14|                gryzła z gniewu piękne usta i szarpiąc taśmy zasłaniała
2271  I,14|                  się zbytecznie, marszałek i baron. Marszałek nasuwał
2272  I,14|               nasuwał jej na myśl zabitego i oparzonego wieprza, jakie
2273  I,14|          prześladowała pannę Izabelę dniem i nocą. Czasem zdawało się
2274  I,14|                 się jej, że jest potępiona i że już za życia rozpoczęło
2275  I,14|               Izabela myślała o Wokulskim. I w bezmiarze goryczy doznawała
2276  I,14|                   Wokulskiego w Łazienkach i nawet raczyła odpowiadać
2277  I,14|                  Między zielonymi drzewami i obok posągów grubianin ten
2278  I,14|                  oficera... Przy marszałku i baronie wygląda jak Apollo,
2279  I,14|                swojej przyjaciółki hrabiny i jej siostrzenicy, panny
2280  I,14|              pogadanki o modach, ochronach i projektowanych w świecie
2281  I,14|                   do nich w czasie spaceru i choć z kwadrans nie porozmawia.
2282  I,14|           zabawnymi swym odrębnym językiem i logiką.~Chociaż kupiec galanteryjny,
2283  I,14|              prezesowej, że pojedzie z nią i z hrabiną do Łazienek i -
2284  I,14|                    i z hrabiną do Łazienek i - że zatrzyma Wokulskiego.~-
2285  I,14|              Izabela lekko zarumieniła się i postanowiła wcale nie rozmawiać
2286  I,14|               nawet poufałej życzliwości.~"I ogień jest przyjemny, szczególnie
2287  I,14|                olbrzymiej spółki handlowej i w zblazowanych magnatach
2288  I,14|                 troskliwości mojej familii i znowu stanę, jak powinienem! ~-
2289  I,14|               stanowisko...~Zarumienił się i zaczął sapać; lecz nie chcąc
2290  I,14|                córce, pocałował ją w czoło i poszedł do swego gabinetu.~"
2291  I,14|                  zaangażować. Zresztą może i lepiej: pięknie byśmy wyglądały,
2292  I,14|               książę - tylko zacierał ręce i uśmiechając się mówił: "
2293  I,14|                   jej ojca, hrabiny ciotki i całej arystokracji. Przekonawszy
2294  I,14|                Przekonawszy się jednak, że i bez niej wciśnie się między
2295  I,14|                   nagle ostygnął w miłości i... nawet nie przyszedł do
2296  I,14|                    nade wszystko bezczelny i nikczemny... Jak on śmiał
2297  I,14|                 udawać zakochanego we mnie i z jaką łatwością... Doprawdy,
2298  I,14|               barona Krzeszowskiego z żoną i o tym, że baronowa kupiła
2299  I,14|                    baron nie dostał klaczy i przegrał zakłady!.. - zawołała
2300  I,14|                    ciotki, zastała hrabinę i prezesowę naradzające się
2301  I,14|               stanął, dzięki czemu hrabina i panna Izabela były wysoce
2302  I,14|                 czterysta rubli odstępnego i że hrabia Liciński podjął
2303  I,14|              Wokulski. Nie sprzedał klaczy i sam puścił ją w szranki.~"
2304  I,14|            nikczemnym" - rzekła do siebie.~I pod wpływem tej idei rozmawiała
2305  I,14|                    jej starych wielbicieli i robiąc aluzje do ich majątkowej
2306  I,14|                   majątkowej ruiny. Że zaś i panna Izabela od niechcenia
2307  I,14|              triumfem, dla barona - klęską i wstydem. Wprawdzie przyjechał
2308  I,14|               Wprawdzie przyjechał na plac i udawał bardzo wesołego,
2309  I,14|              zobaczył, że Wokulski nagrodę i cenę konia złożył na ręce
2310  I,14|                    stracił władzę nad sobą i przybiegłszy do powozu zrobił
2311  I,14|           impertynenckie spojrzenia barona i otwarte nazwanie Wokulskiego
2312  I,14|                 Izabeli na pomoc Wokulski. I nie tylko przerwał baronowi
2313  I,14|                  się do powozu potrącił go i nie przeprosił.~- Więc sami
2314  I,14|              Krzeszowski jest roztargniony i półgłówek... Najlepszy dowód
2315  I,14|                  wtrąciła niedbale hrabina i kazała jechać do domu.~Wtedy
2316  I,14|         wykroczenia przeciw swoim pojęciom i... w znaczący sposób ścisnęła
2317  I,14|                    uczucie sprawiedliwości i musiała przyznać, że t e
2318  I,14|      bezinteresowności) złożył na ochronę, i to na moje ręce (baron widział
2319  I,14|                  już położyła się do łóżka i zaczęła usypiać, nagle przyszła
2320  I,14|                  układał się z nim o klacz i nic nie wskórał!... Ach,
2321  I,14|                 sobie wzruszając ramionami i zasnęła.~Na drugi dzień
2322  I,14|                    do południa ojciec, ona i panna Florentyna byli pewni,
2323  I,14|             Wokulski pogodzi się z baronem i że nawet inaczej nie wypada
2324  I,14|                   Tomasz wyszedł na miasto i wrócił na obiad bardzo zakłopotany.~-
2325  I,14|                 postawili ostre warunki.~- I kiedyż to?... - spytała
2326  I,14|                    odpowiedział pan Tomasz i otarł pot z czoła. - Fatalna
2327  I,14|              jednemu powierzyłbym kapitały i jestem pewny, że miałbym
2328  I,14|                    zamknął się w gabinecie i chodził wielkimi krokami,
2329  I,14|                   poszła do swego gabinetu i jak zwykle w chwilach zdenerwowania
2330  I,14|              służył u nich trzydzieści lat i którego bardzo lubiła, bardzo
2331  I,14|                  jej rozsądnego powiernika i - zginie!...~Jakiś czas
2332  I,14|                  mu już prawie przebaczyła i kupno serwisu, i owe weksle,
2333  I,14|               przebaczyła i kupno serwisu, i owe weksle, i owe przegrane
2334  I,14|               kupno serwisu, i owe weksle, i owe przegrane w karty do
2335  I,14|                 jeszcze mu nie przebaczyła i nie przebaczy nigdy!...)
2336  I,14|                    sprawiedliwość boska... I kto jutro zginie?... Może
2337  I,14|                    uciekłby z przestrachem i uleczyłby się ze swego obłędu.~
2338  I,14|             Zasnęła dopiero o siódmej rano i spała jak drewno do południa.
2339  I,14|               drzew, przelatujących ptaków i wesołych ludzi zatarł ślady
2340  I,14|                    powozów spostrzeżono ją i powitano, w sercu jej ocknęło
2341  I,14|               Ojciec tak liczy na niego, a i ja nabieram ufności. O ileż
2342  I,14|                    zawodów mając rozumnego i energicznego przyjaciela."~
2343  I,14|          kwalifikował się tylko na doradcę i wykonawcę.~Po powrocie do
2344  I,14|                  Już ani myśli o pojedynku i nawet zdaje się żałować
2345  I,14|           odprowadziwszy córkę do gabinetu i rzuciwszy parę razy okiem
2346  I,14|                    zwierciadło dodał:~- No i powiedz sama, czy można
2347  I,14|                  dla mnie ciężkim ciosem - i - został uratowany! Muszę
2348  I,14|           zgodnością przeczuć jej własnych i ojca - papuś koniecznie
2349  I,14|                   mieć przy sobie zdolnego i zaufanego człowieka.~- Który
2350  I,14|                   pojmuje, że więcej zrobi i lepszą zyska reputację pomagając
2351  I,14|              chwilowo zdobył sobie księcia i całą arystokrację, mnie
2352  I,14|                    najwięcej przywiązania. I nie będzie tego żałował,
2353  I,14|                  cacka ustawione na biurku i myślała, że jednak ojciec
2354  I,14|                   zbliżyć się z tym kupcem i przebaczyć mu jego stanowisko
2355  I,14|                    Łęckich?~Obiad, wieczór i kilka dni następnych zeszły
2356  I,14|                 rozlegał się gwar śmiechów i rozmów, aż wypoczęte meble
2357  I,14|        przychodziłi, poznawali ją na ulicy i kłaniali się z szacunkiem.~
2358  I,14|                 kłaniali się z szacunkiem.~I pan Tomasz miewał teraz
2359  I,14|                    już bawić się wyścigami i pojedynkami, a zajął się
2360  I,14|                spółką. Był hrabia Liciński i opowiadał dziwy o dżentelmenerii
2361  I,14|             zniechęcał się do arystokracji i pamiętał o nieszczęśliwym
2362  I,14|                    nieszczęśliwym kraju.~- I niech mu też kuzyn - zakończył
2363  I,14|             młodych, ale nie dla poważnych i zasłużonych obywateli...~
2364  I,14|           stanowisko" - szepnął pan Tomasz i nagle obejrzał się. Zdawało
2365  I,14|             przyniesiono kosztowne pudełko i list, który ją wstrząsnął.
2366  I,14|              którym cię dotychczas gryzłem i już gryźć nigdy nie będę.
2367  I,14|              człowieka dziś trochę chorego i wierzaj - nie najgorszego,
2368  I,14|                 złośliwości. Kochający cię i pełen głębokiego szacunku
2369  I,14|                 Wokulski jest bardzo miłym i dystyngowanym człowiekiem
2370  I,14|                  dystyngowanym człowiekiem i wyznaję, że serdecznie go
2371  I,14|        oświadczając, że już nie gniewa się i że przyjmuje pudełeczko,
2372  I,14|                   baron pojednał się z nią i prosił o przebaczenie. Panna
2373  I,14|             Zamknęła się w swoim gabinecie i poczęła marzyć.~Marzyła,
2374  I,14|                  On podźwignął ich majątek i podniósł go do dawnej świetności;
2375  I,14|                   więcej niż własne życie. I czuł się zupełnie szczęśliwym,
2376  I,14|              dzieci, on wyszukiwał im bony i nauczycieli, powiększał
2377  I,14|                   mu list leżący na biurku i złote pudełko. Pan Tomasz
2378  I,14|           poufałości. Uwielbiam twój rozum i takt, Belu!... - zawołał
2379  I,14|                         zawołał pan Tomasz i zachwycony, pocałował ją
2380  I,15|              subiekt udzielał mu przestróg i upomnień, wydawała mu się
2381  I,15|                   to śmieszne, ażeby stary i wystygły kawaler, wierzący
2382  I,15|                     wierzący tylko w sklep i w Bonapartych, zarzucał
2383  I,15|                   się o jej byt materialny i chronić od nieprzyjaciół -
2384  I,15|                 nieprzyjaciół - a ja robię i jedno, i drugie. Czy zaś
2385  I,15|        nieprzyjaciół - a ja robię i jedno, i drugie. Czy zaś w tym dobijaniu
2386  I,15|          obowiązków względem społeczeństwa i bliźnich?... Ach, ci kochani
2387  I,15|                     Ach, ci kochani bliźni i to społeczeństwo, które
2388  I,15|                  nie troszczyło się o mnie i stawiało mi wszelkie przeszkody,
2389  I,15|                   dziś jak mól w książkach i kilkaset osób miałoby mniejsze
2390  I,15|             doszedł do Alei Jerozolimskiej i skręcił nią ku Wiśle. Owiał
2391  I,15|                   go rześki wiatr wschodni i zbudził te nieokreślone
2392  I,15|                Nowym Świecie był dzieckiem i że jeszcze czuje w sobie
2393  I,15|                  rozlegający się w fabryce i chciał pogadać z gromadką
2394  I,15|                  myśl o dzisiejszym liście i jutrzejszej wizycie u Łęckich;
2395  I,15|             pozwoleniem. Od jednego obiadu i jednej wizyty jeszcze bardzo
2396  I,15|                ledwie jedne są przyjęte, a i z tych ledwie połowa kończy
2397  I,15|            bułgarskich niebezpieczeństwach i tutejszych wyścigach lub
2398  I,15|                         powtórzył Wokulski i znowu owionął go jakiś chłód
2399  I,15|               surowy. Wydarł mu się jednak i zapytał: - A jeżeli panna
2400  I,15|            przelotnych kaprysów, podobnież i mężczyźni; jest to tak dobra
2401  I,15|                     porównywam cię ze lwem i orłem, które mimo wszystkich
2402  I,15|                        Wokulski ocknął się i rozejrzał. Był już niedaleko
2403  I,15|               Szybko zwrócił się ku miastu i począł rozważać samego siebie. ~"
2404  I,15|                    w podobnych warunkach?"~I na samą myśl o tym Wokulski
2405  I,15|              Stopniowo jednak uspokoił się i wróciwszy do domu począł
2406  I,15|                  parę telegramów do Moskwy i Petersburga, a nareszcie
2407  I,15|                  obiad niczego nie oznacza i nie zapowiada. A nadzieja
2408  I,15|               Warszawie, ani w naturze. Tu i ówdzie na ulicy kłębił się
2409  I,15|           przechodniów ciągnął się w jedną i drugą stronę chyba po to,
2410  I,15|                 babę w granatowym kaftanie i czerwonej chustce na głowie. ~
2411  I,15|                Towarzystwa Przyjaciół Nauk i kryło się za dom Zamoyskich
2412  I,15|                    astronoma byli tragarze i tracze, nie odznaczający
2413  I,15|                położeniu odnośnie do ziemi i tyle go obchodzi statua
2414  I,15|                  oddam za chwilę szczęścia i dziwię się tylko mojej głupocie,
2415  I,15|                 wolno, ze spuszczoną głową i rękoma w kieszeniach. ~Prosty
2416  I,15|                uwierzył nawet w przeczucia i pomyślał z radosnym zdumieniem: ~"
2417  I,15|             opamiętał się po chwili. ~- Ja i przesądy!..." W każdym razie
2418  I,15|                    jakoś więcej ma spokoju i odwagi. ~"Więc przypuśćmy -
2419  I,15|               natychmiast wezmę utrzymankę i będę z nią siadał w teatrze
2420  I,15|                 Zacna pani Meliton, a może i ten... Maruszewicz wynajdą
2421  I,15|            kilkanaście tysięcy rubli można i to nawet znaleźć). Od stóp
2422  I,15|                   mąż, choćby za marszałka i barona..."~Ale na myśl o
2423  I,15|                    opanowała go wściekłość i rozpacz. W takiej chwili -
2424  I,15|                 cały świat nabić dynamitem i rozsadzić. Lecz znowu oprzytomniał: ~"
2425  I,15|                   znowu oprzytomniał: ~"No i cóż bym zrobił, gdyby podobało
2426  I,15|                  furmana albo lokaja... No i cóż bym na to poradził?..."
2427  I,15|            Poszanowanie cudzej osobistości i swobody było w nim tak wielkie,
2428  I,15|                   załatwił kilka interesów i wrócił do siebie; o czwartej
2429  I,15|               wydobył mu z komody bieliznę i przyszedł fryzjer ogolić
2430  I,15|                przyszedł fryzjer ogolić go i uczesać. ~- Cóż słychać,
2431  I,15|                Wokulskiemu ręcznik na szyi i mydląc mu policzki z szybkością
2432  I,15|                      Pokłócili się w tańcu i proszę mego pana wyobrazić
2433  I,15|                podniósł głowę trochę wyżej i zobaczył, że jego operator
2434  I,15|                  mu brzytwą przed oczyma - i proszę sobie wyobrazić,
2435  I,15|           naturalnie wybrano na sekundanta i właśnie byłem dziś w kłopocie,
2436  I,15|              przychodzi do mnie obrażający i mówi, że nie głupi strzelać
2437  I,15|                  że nie głupi strzelać się i że obrażony - może mu oddać,
2438  I,15|             galeryjkę, kolanem w antresolę i - won! za drzwi. Z takim
2439  I,15|                     umył Wokulskiemu twarz i owinąwszy go w strój podobny
2440  I,15|                      Wziął do rąk grzebień i szczotkę i zaczął czesać. ~-
2441  I,15|                    rąk grzebień i szczotkę i zaczął czesać. ~- Przychodzę
2442  I,15|                     że znalazł go na ulicy i właśnie chciał bezimiennie
2443  I,15|             spotkałem aż cztery młode damy i wszystkie - uśmiechnięte...
2444  I,15|                   ulicy, choć mnie opuścił i winien mi pięć rubli. Ale,
2445  I,15|             sprężynach, ruchy pełne gracji i wcale nie przesadzone wymagania,
2446  I,15|              starsza, tym droższa, zapewne i dlatego nikt nie ciągnie
2447  I,15|                  na rok, kilka prezencików i będzie panu wierna.:. Ach,
2448  I,15|              według najpiękniejszych zasad i wyszedł z uśmiechem; patrząc
2449  I,15|             patrząc na jego wspaniałą minę i portfel, w którym nosił
2450  I,15|                    w którym nosił szczotki i brzytwy, można by go wziąć
2451  I,15|               nawet nie pomyślał o młodych i niewymagających baletniczkach;
2452  I,15|               błazeństwa, jak własny powóz i koń wyścigowy, to już frak
2453  I,15|                  moi koledzy uniwersyteccy i syberyjscy, czy który z
2454  I,15|               Ubrał się w garnitur frakowy i stanąwszy przed lustrem
2455  I,15|                 Konie czekały od kwadransa i było już wpół do szóstej.
2456  I,15|               Wokulski włożył lekki paltot i opuścił mieszkanie. Siadając
2457  I,15|                    powozu był bardzo blady i bardzo spokojny, jak człowiek,
2458  I,16|                   SZESNATY:~"ONA" - "ON" - I CI INNI~ ~Tego dnia, kiedy
2459  I,16|                    Była trochę rozgniewana i bardzo rozmarzona, razem -
2460  I,16|                 Spotkało ją dziś szczęście i zawód. Wielki tragik włoski,
2461  I,16|                   włoski, Rossi, znany jej i ciotce jeszcze z Paryża,
2462  I,16|              Natychmiast odwiedził hrabinę i troskliwie wypytywał się
2463  I,16|                    Miał być dziś drugi raz i hrabina specjalnie dla niego
2464  I,16|                którym przepraszał za zawód i usprawiedliwiał się niespodziewaną
2465  I,16|                Izabeli; kochała się w nim, i nawet nie kryła swych uczuć,
2466  I,16|                 dzień w domu hrabiny, grał i deklamował wszystko, co
2467  I,16|                    włoski egzemplarz Romea i Julii z dedykacją: "Mdła
2468  I,16|                 mucha więcej ma mocy, czci i szczęścia aniżeli Romeo..."
2469  I,16|             przybyciu Rossiego do Warszawy i o tym, że jej nie zapomniał,
2470  I,16|           wystąpiły silne rumieńce... No - i Rossi nie przyszedł!... ~
2471  I,16|                  od ziarn grochu) w uszach i pasową różę na ramieniu.
2472  I,16|                   pasową różę na ramieniu. I tyle. Ale niech żałuje Rossi,
2473  I,16|                    do rąk egzemplarz Romea i Julii i przeglądając go
2474  I,16|                   egzemplarz Romea i Julii i przeglądając go myślała : ~,,
2475  I,16|                  że w tej sukni, z tą różą i na tym błękitnym fotelu
2476  I,16|                  obiedzie ma być Wokulski, i mimo woli wzruszyła ramionami.
2477  I,16|                wsunęłaby mu palce we włosy i bawiąc się nim jak wielkim
2478  I,16|                więcej ma mocy, więcej czci i szczęścia aniżeli Romeo.
2479  I,16|                 dotykać drogiej ręki Julii i z płonących ust kraść nieśmiertelne
2480  I,16|               serce, ty, święty spowiednik i przyjaciel, drzeć ze mnie
2481  I,16|                   tułacz myśląc o niej?... I może nawet nie ma powiernika!...
2482  I,16|                  również by pachniało: tak i Romeo, bez nazwy Romeo,
2483  I,16|                  mogłaby wyjść za Rossiego i świat tylko podziwiałby
2484  I,16|                nadziei - to dosyć...Kochać i czasami porozmawiać z kim
2485  I,16|                 oczy, cierpiałby za siebie i za nią, ona opowiadałaby
2486  I,16|        opowiadałaby mu bolejąc nad własnym i nad jego cierpieniem i w
2487  I,16|             własnym i nad jego cierpieniem i w taki sposób bardzo przyjemnie
2488  I,16|               spacerował po swym gabinecie i myślał: "Wokulski jest to
2489  I,16|                  człowiek ogromnie zręczny i energiczny! Gdybym miał
2490  I,16|                 nie - pięćdziesiąt, a może i sześćdziesiąt tysięcy rubli...
2491  I,16|            genialnym kupcem, powinien mieć i z pewnością ma sto za sto.
2492  I,16|                    razie spojrzę mu w oczy i powiem bez ogródki: <<Dawaj
2493  I,16|               który się na tym rozumiem.>> I on, naturalnie, zobaczywszy,
2494  I,16|                czynienia, zmięknie od razu i może nawet wykaże taki dochód,
2495  I,16|                 cofnął się w głąb gabinetu i usiadłszy na fotelu wziął
2496  I,16|                     Mikołaj otworzył drzwi i za chwilę ukazał się Wokulski. ~-
2497  I,16|               narody nie umiejące pracować i oszczędzać zniknąć muszą
2498  I,16|                  ziemi...Tylko oszczędność i praca!... Pomimo to nasi
2499  I,16|                   Tomasztonem przekonania. I dodał po chwili: - W tych
2500  I,16|               pochylił głowę na znak zgody i pomyślał, że jednak pan