bold = Main text
     Tom,  Rozdzial                                    grey = Comment text

2501  I,16|           Stanisławie - mówił pan Łęcki. - I właśnie chciałem zapytać
2502  I,16|                     Ależ rozumie się... ~- I jaki mi dasz procent? ~-
2503  I,16|                  interesa pójdą lepiej, to i wyższy - odparł Wokulski
2504  I,16|                  pieniędzy zbyt prędko. ~- I na to zgoda - rzekł pan
2505  I,16|           uroczyście podniósł się z fotelu i ceremonialnym krokiem wprowadził
2506  I,16|                 zdać sobie sprawę z salonu i ze sposobu, w jaki tam wszedł;
2507  I,16|               potem - innej damie wysokiej i czarno ubranej, która patrzyła
2508  I,16|                   pochylona w jego stronę, i łagodnie patrząc mu w oczy
2509  I,16|                   tylko zaufanego adwokata i buchaltera, którzy co pewien
2510  I,16|            powiedział coś bardzo głupiego, i zarumienił się. ~- Pan musi
2511  I,16|                    ubrana panna Florentyna i przestraszyła się jeszcze
2512  I,16|          dostarczanie funduszów obrotowych i zawiązywanie stosunków z
2513  I,16|         zawiązywanie stosunków z nabywcami i odbiorcami. Rodzajem zaś
2514  I,16|            odbiorcami. Rodzajem zaś towaru i oceną jego wartości zajmuje
2515  I,16|          najczęściej zapraszać go na obiad i podawać smaczny, ażeby miał
2516  I,16|                   nim między panną Izabelą i jej ojcem, naprzeciw panny
2517  I,16|              podobna kochać się tak jak on i siedząc o krok od przyczyny
2518  I,16|                pięćdziesiąt rubli kolczyki i dziesięć groszy róża..."~
2519  I,16|                  potem spróbował polędwicy i zapił ją piwem. Uśmiechnął
2520  I,16|                     sam nie wiedząc czemu, i w przystępie jakiejś żakowskiej
2521  I,16|        skosztowawszy polędwicy położył nóż i widelec na podstawce obok
2522  I,16|                  Wokulski zaatakował nożem i widelcem. Panna Florentyna
2523  I,16|                  także jeść sandacza nożem i widelcem. ~"Jacyście wy
2524  I,16|                   jadał baraninę z lordami i wygłaszał tak śmiało teorię
2525  I,16|                    z panną Izabelą gabinet i weszli do salonu. Ona z
2526  I,16|                  chciała przeniknąć do dna i przykuć do siebie. To już
2527  I,16|            wyścigów; to była osoba rozumna i czująca, która ma go o coś
2528  I,16|                  ma go o coś serio zapytać i chce mu coś szczerego powiedzieć. ~
2529  I,16|                 ciekawy tego, co mu powie, i tak stracił wszelką władzę
2530  I,16|                  pannę Izabelę w milczeniu i czekał. ~Panna Izabela była
2531  I,16|                 swych kłopotów codziennych i ze swych rozmaitych powątpiewań,
2532  I,16|                    rozmaitych powątpiewań, i ze swej tragicznej miłości
2533  I,16|              zdumionych oczach Wokulskiego i lekko pochylając się naprzód,
2534  I,16|               poręcz fotelu, rumieniła się i z wolna opuszczała długie
2535  I,16|                  falowania zorzy północnej i owe dziwne melodie, bez
2536  I,16|                  dziwne melodie, bez tonów i bez słów, które niekiedy
2537  I,16|                 tykotaniu stołowego zegara i biciu własnych pulsów i
2538  I,16|                    i biciu własnych pulsów i dziwił się, że te dwa tak
2539  I,16|                  panu z wielkim szacunkiem i przyjaźnią... ~- Jestem
2540  I,16|                    Izabela wyciągnęła rękę i zostawiwszy ją na chwilę
2541  I,16|                    się nieprędko zapomina, i doprawdy... - tu zaczęła
2542  I,16|                   tu zaczęła mówić wolniej i ciszej - doprawdy, ulżyłby
2543  I,16|                   Wokulski puścił jej rękę i wyprostował się na krześle.
2544  I,16|                    mi siły starczą. Zawsze i we wszystkim. ~- Panie!... -
2545  I,16|            figlarnie patrząc mu w oczy. ~- I ta tylko jest między mną
2546  I,16|                   ta tylko jest między mną i nimi różnica, że im płacić
2547  I,16|                  Ludzie należący do tej co i pani sfery towarzyskiej
2548  I,16|                 miłosierny! Jeżeli furmani i lokaje mogą nosić barwy
2549  I,16|                  pokoju rozległy się kroki i wszedł pan Tomasz wyspany,
2550  I,16|          dobroczynny, o przybyciu Rossiego i o wyjeździe do Paryża. Nareszcie
2551  I,16|             obiecując przychodzić częściej i współcześnie z nimi jechać
2552  I,17|            KIEŁKOWANIE ROZMAITYCH ZASIEWÓW I ZŁUDZEŃ~ ~Było już wpół
2553  I,17|                  uśmiech, każde spojrzenie i każdy wyraz panny Izabeli,
2554  I,17|            Traktowała go jak równego sobie i jak przyjaciela, zapraszała,
2555  I,17|                    mu na myśl - to co?..."~I pilnie wpatrywał się w rysy
2556  I,17|                  oni są przecie takimi jak i my ludźmi; może nawet mają
2557  I,17|                zasłużyć. Jeszcze jak!..." ~I pod wpływem tych myśli czuł,
2558  I,17|                  rodzinę, potem jego sklep i wszystkich ludzi, którzy
2559  I,17|                    a nareszcie - cały kraj i całą ludzkość. Zdawało się
2560  I,17|              dalszym; wesołym lub smutnym. I niewiele brakowało, ażeby
2561  I,17|                 zaczepiał jak żebrak ludzi i pytał: "Może który z was
2562  I,17|                przypiąć skrzydła ludzkości i dla tej idei zapomina o
2563  I,17|                    zrobiła ze mnie bogacza i człowieka z reputacją, lecz
2564  I,17|                 Wokulski. ~Skręcił w bramę i przez tylne drzwi wszedł
2565  I,17|                 człowiek zwrócił się nagle i z głośnym jękiem objął go
2566  I,17|            nadużycia, głowę dam za to, ale i firma tracić nie może, tym
2567  I,17|                   Chłopiec skończył szkoły i chce uczyć się na doktora,
2568  I,17|                    uczyć się na doktora, a i starość za pasem... Bóg
2569  I,17|                    starość za pasem... Bóg i pan wie, co się człowiek
2570  I,17|                  znowu go zebrać... ~Klejn i Lisiecki, obaj ubrani, czekali
2571  I,17|                   inkasent. ~Panowie Klejn i Lisiecki pożegnali się i
2572  I,17|                   i Lisiecki pożegnali się i wyszli. Za nimi, wzdychając
2573  I,17|                    wzdychając zabierał się i Oberman do opuszczenia sklepu.
2574  I,17|                pieniądze. Idź więc do domu i milcz... ~- Rozumiem. Niech
2575  I,17|                  najlepsze-odparł inkasent i wyszedł, na próżno starając
2576  I,17|                  pal diabli, można mu było i wszystko darować: ale należało
2577  I,17|            litościwym. ~- Byłeś nim zawsze i aż zanadto - oburzył się
2578  I,17|                    Już są - rzekł Wokulski i podał mu rękę na pożegnanie. ~-
2579  I,17|                  szedł do swego mieszkania i myślał: ~"Trzeba nareszcie
2580  I,17|               Izabelę. Jutro podziękuję mu i - niech mnie licho weźmie -
2581  I,17|                   Choć z takim próżniakiem i letkiewiczem ciężka sprawa...
2582  I,17|                   długów." Uczucia spokoju i niezachwianej pewności tak
2583  I,17|             polsko-angielskimi ćwiczeniami i zaczął pisać zdania wymawiając
2584  I,17|                    wymawiając je półgłosem i usiłując jak najdokładniej
2585  I,17|                    u barona Krzeszowskiego i o sposobie wydobycia go
2586  I,17|                   Uderzył się ręką w czoło i porzuciwszy ćwiczenia angielskie
2587  I,17|                      list mojej magdalenki i jej opiekunek, stronica
2588  I,17|                 trzy..." ~Znalazł stronicę i z uwagą przeczytał dwa listy:
2589  I,17|                  szyć bielizny, krawiectwa i odznacza się pobożnością,
2590  I,17|                posłuszeństwem, łagodnością i dobrymi obyczajami. W drugim
2591  I,17|                  mu za dotychczasową pomoc i prosiła tylko o wyszukanie
2592  I,17|             zajęcia. ~"Niech już wielmożny i dobrotliwy pan - pisała -
2593  I,17|             odpowiedź. Natychmiast odpisał i zawołał służącego. ~- List
2594  I,17|               pieniądze? Był tu z wieczora i przysięgał, że zabiję się
2595  I,17|                   się chce... ~Zabrał list i wyszedł. ~Na drugi dzień
2596  I,17|                 ubrany, miał czerstwą cerę i wesołe spojrzenie. Zbliżył
2597  I,17|           spojrzenie. Zbliżył się do łóżka i ucałował Wokulskiemu ręce. ~-
2598  I,17|                 czego jej brak? Na sprzęty i na bieliznę ja dam pieniędzy...
2599  I,17|                    sprzęty tanie, ale nowe i dobre, znasz się na tym?... ~-
2600  I,17|                    znasz się na tym?... ~- I jak jeszcze. Ilem się w
2601  I,17|                    jej potrzeba z bielizny i odzienia, i da mi znać. ~-
2602  I,17|            potrzeba z bielizny i odzienia, i da mi znać. ~- Rozumiem
2603  I,17|                     Siedzi, dziękować Bogu i wielmożnemu panu, w Skierniewicach,
2604  I,17|                    ma grunt, najął parobka i tera z niego wielki pan.
2605  I,17|                  się u niego jeden dróżnik i stróż, i dwa smarowniki.
2606  I,17|               niego jeden dróżnik i stróż, i dwa smarowniki. Nawet mu
2607  I,17|                  Wokulski pożegnał furmana i zaczął się ubierać. "Chciałbym
2608  I,17|                   iść. Wziął jakąś książkę i czytał postanawiając sobie
2609  I,17|        postanawiając sobie między pierwszą i drugą wybrać się do barona
2610  I,17|            przedpokoju rozległ się dzwonek i trzask otwieranych drzwi.
2611  I,17|                   bladawą, ale zdrową cerę i nieśmiałe spojrzenie. Spostrzegłszy
2612  I,17|                Wokulskiego zarumieniła się i zaczęła drżeć. - Niech pani
2613  I,17|                    szybko zamykały się jej i otwierały; patrzyła w ziemię,
2614  I,17|                    panno Mario? ~- Tak. ~- I gdzież pani ma zamiar umieścić
2615  I,17|                 trzeba mieć własną maszynę i mieszkanie; i wszystko...
2616  I,17|               własną maszynę i mieszkanie; i wszystko... Kto tego nie
2617  I,17|              będzie pani u nich, a maszyna i wszystko, co się okaże potrzebnym
2618  I,17|                  wcisnął jej zwitek w rękę i rzekł: ~- Proszę, bardzo
2619  I,17|               Żegnam panią... ~Ukłonił się i cofnął do swego gabinetu. ~
2620  I,17|              środku sali; potem otarła łzy i wyszła pełna jakiegoś uroczystego
2621  I,17|                   rzekł do siebie Wokulski i znowu zasiadł do czytania.~
2622  I,17|                   jak Maruszewicz żółtawą, i że rolety w mieszkaniu Krzeszowskiego
2623  I,17|                   potem, spłacę lichwiarzy i biedny baron odetchnie.
2624  I,17|              Izabelę..." ~Wszedł na piętro i zadzwonił. W mieszkaniu
2625  I,17|                  zbliżył się ktoś do drzwi i począł flegmatycznie zdejmować
2626  I,17|                  łańcuszek, kręcić kluczem i odciągać zasuwkę mrucząc: ~-
2627  I,17|              Nareszcie otworzyły się drzwi i stanął w progu lokaj Konstanty.
2628  I,17|                Wokulskiego przymrużył oczy i wysunąwszy dolną wargę spytał: ~-
2629  I,17|                       Pan baron leży chory i nikogo nie przyjmuje, bo
2630  I,17|                Wokulski wydobył swój bilet i dwa ruble. ~- Kiedyż mniej
2631  I,17|                 pan jest chory z postrzału i doktorzy kazali mu dziś -
2632  I,17|            Wokulski jeszcze dodał mu rubla i odszedł, bynajmniej niezadowolony
2633  I,17|                    niech płaci lichwiarzom i zabezpiecza się od nich
2634  I,17|                    zamiar wyjechać na wieś i nie był zdrów, ale i nie
2635  I,17|                  wieś i nie był zdrów, ale i nie tak chory. Rana w policzku
2636  I,17|                   tylko siedział na fotelu i miał przy sobie nie doktora,
2637  I,17|                niewygoda bez binoklil...No i wyobraź sobie hrabia: pieniądze
2638  I,17|                   sobie parę nowych chorób i trochę długów, więc - sytuacja
2639  I,17|                    muszę posyłać po trumnę i rejenta. ~- Tek! - odezwał
2640  I,17|                 drzwi, zasuwanie zatrzasku i zakładanie łańcucha, nagle
2641  I,17|              rozprawy, tylko porwał za łeb i zrzucił ze schodów. Wyobraź
2642  I,17|                 wekslem na czterysta rubli I ma bezczelność żądać zapłaty!... ~-
2643  I,17|                 Ten pan... - rzekł służący i podał bilet Krzeszowskiemu. -
2644  I,17|                Krzeszowskiej (przed Bogiem i ludźmi prawnie zaślubionej
2645  I,17|                 koniecznie ją sprzedać. No i trafił się nabywca, pan
2646  I,17|                znajomym w prezencie dywany i szale wyciągałby nieznajomym
2647  I,17|                    temu... ~Hrabia milczał i dopiero po chwili odezwał
2648  I,17|                   między panią Krzeszowską i tym panem prowadził mój
2649  I,17|                  prowadził mój Maruszewicz i wiem to od niego. ~- Tek.
2650  I,17|                Wokulski jest dobrym kupcem i naszą spółkę poprowadzi... ~-
2651  I,17|                     że się odzywam, bo pan i gada, i robi całkiem jak
2652  I,17|                    odzywam, bo pan i gada, i robi całkiem jak dziecko...,
2653  I,17|                 mnie po trzy ruble pożycza i wcale nie śpieszy się z
2654  I,17|               kilka minut, nic nie mówiąc, i nareszcie pożegnał barona. ~
2655  I,17|                  na tle brązowych sprzętów i obić i że mecenasowi jest
2656  I,17|                  brązowych sprzętów i obić i że mecenasowi jest bardzo
2657  I,17|                swój nakład na tę kamienicę i jeszcze co zarobi! A ja
2658  I,17|               tysięcy rubli do Nowego Roku i dał osiemset rubli procentu. ~-
2659  I,17|                 rubli procentu. ~- Cóż to, i ona już nie ma pieniędzy? -
2660  I,17|                    Żyd. - Domy idą w górę, i adwokat wytłumaczył pani
2661  I,17|              Mecenas usiadł przed biurkiem i zabrał głos. ~- Zatem, szanowny
2662  I,17|                taniej - wtrącił Wokulski - i przez li-cy-ta-cję... -
2663  I,17|              interes bardzo porządne osoby i katoliki, to ja bym był
2664  I,17|           dziewięćdziesięciu tysięcy rubli i takowy zabezpiecza na nowo
2665  I,17|            powyższej sumy nie zwrócił...~- I nie wrócę. ~- W takim razie
2666  I,17|                   zyskam - odparł Wokulski i pożegnał mecenasa i Szlangbauma. ~-
2667  I,17|               Wokulski i pożegnał mecenasa i Szlangbauma. ~- Ale, ale... -
2668  I,17|                  nieco zmniejszają udziały i żądają bardzo szczegółowej
2669  I,17|                  adwokat. - W tym coś jest i ja to wyśledzę... Ktoś nam
2670  I,17|              rezultacie, wszystko mi jedno i nawet wcale bym się nie
2671  I,17|              Jeszcze raz pożegnał adwokata i pobiegł do sklepu. Tam znalazło
2672  I,17|         przechodniów? Wtedy zwalniał kroku i czuł, że niecierpliwość
2673  I,17|            brzegiem w towarzystwie hrabiny i ojca i rzucała pierniki
2674  I,17|                towarzystwie hrabiny i ojca i rzucała pierniki łabędziom,
2675  I,17|                    swoich brzydkich łapach i umieścił się u stóp panny
2676  I,17|                  wezmę sto tysięcy, a może i sto dziesięć... Błogosławione
2677  I,17|                  hamuje swoje wielkie siły i zawiesza odwieczne prace,
2678  I,17|                   szczęście istot drobnych i znikomych. ~Wiatr zaledwie
2679  I,17|                     Wiatr zaledwie dyszał, i tylko po to, ażeby chłodzić
2680  I,17|                śpiące w gniazdach pisklęta i ułatwić lot owadom śpieszącym
2681  I,17|                  się promienie światła. Tu i owdzie, w przesiąkłych wilgocią
2682  I,17|                   stało na miejscu: słońce i drzewa, snopy światła i
2683  I,17|                    i drzewa, snopy światła i cienie, łabędzie na stawie,
2684  I,17|                   białych smug na niebie - i od tej pory nie zmieni się
2685  I,17|                  ona zawsze tak rozmarzona i oblana rumieńcem, że przed
2686  I,17|         zakłopotana tym spokojem w naturze i między nimi, poczęła mówić: ~-
2687  I,17|               pierwszej młodości... Ciocia i ja znamy go osobiście jeszcze
2688  I,17|                  budzi w pani tyle podziwu i sympatii. ~- Ma pan słuszność.
2689  I,17|                barbarzyńcami... ~- Oklaski i wieńce są rzeczą tak drobną,
2690  I,17|                  go owacje. On już zwątpił i - prawie żałuje, że przyjechał
2691  I,17|               szczególni ludzie: bez sławy i hołdów nie mogą żyć, jak
2692  I,17|                    żyć, jak my bez pokarmu i powietrza. Praca, choćby
2693  I,17|                    na scenie wobec pełnego i wzruszonego teatru aniżeli
2694  I,17|                  spytała panna Izabela. ~- I nieszczęścia, których warto
2695  I,17|                Panna Izabela zamyśliła się i od tej pory szli oboje w
2696  I,17|             Tymczasem siedząc nad sadzawką i w dalszym ciągu karmiąc
2697  I,17|               niedługo pierwszą w mieście, i tylko dlatego, że ten pan
2698  I,17|                 przypatrzył im się z uwagą i dopiero teraz spostrzegł,
2699  I,17|               harmonizują ze sobą wzrostem i ruchami. On, o głowę wyższy
2700  I,17|                ruchami. On, o głowę wyższy i silnie zbudowany, stąpał
2701  I,17|               płynąc. Nawet biały cylinder i jasny paltot Wokulskiego
2702  I,17|               można chodzić po nich szybko i daleko. ~- W takim razie
2703  I,17|                  sobie tyle goryczy, kwasu i ciężaru na widok białego
2704  I,17|                 otrzymać czterdzieści albo i pięćdziesiąt tysięcy czystego
2705  I,17|                Dopiero gdy podjechał powóz i pan Tomasz usadowiwszy damy
2706  I,17|                    Tomasz usadowiwszy damy i siebie zawołał: "Ruszaj"
2707  I,17|               sadzawce, porozganiał motyle i ptaki, a za to napędził
2708  I,17|                   Jak tu nudno!" - szepnął i zawrócił do szosy. ~Wsiadł
2709  I,17|                     Wsiadł do swego powozu i przymknąwszy oczy nasycał
2710  I,17|                którą wiatr chwieje w prawo i w lewo, do góry i na dół,
2711  I,17|                    prawo i w lewo, do góry i na dół, a potem nagle roześmiał
2712  I,17|                 Wokulski nie rozmyślił się i nie każe mu zwrócić zgubionych
2713  I,17|               przywitał go bardzo łaskawie i nawet zabrał do swego gabinetu,
2714  I,17|               sługa przykładał kolejno oko i ucho do dziurki od klucza,
2715  I,17|                 całą paczkę pięciorublówek i słyszał takie oto wyrazy: ~-
2716  I,17|             Teatrze Wielkim... na balkonie i paradyzie... woźnemu wieniec,
2717  I,17|                pofolgował panu Obermanowi, i nareszcie wymogłem nanim,
2718  I,17|                 zrobi się, co się da!." No i widzę, pan Oberman dobił
2719  I,17|                  niż o pieniądzach... Może i o teatrze, bo stary paszjami
2720  I,17|            spojrzał na niego wilczym okiem i wyszedł milcząc. Służący
2721  I,17|                     Ukradł czterysta rubli i już nie chce gadać z człowiekiem!. ~
2722  I,18|                    ZDUMIENIA, PRZYWIDZENIA I OBSERWACJE STAREGO SUBIEKTA~ ~
2723  I,18|            nadeszła znowu epoka niepokojów i zdumień. ~Ten sam Wokulski,
2724  I,18|                 magnat bawił się w wyścigi i pojedynki, ten sam Wokulski
2725  I,18|                   do widowisk teatralnych. I jeszcze żeby choć polskich,
2726  I,18|                  nowa mania, która dziwiła i gorszyła nie samego tylko
2727  I,18|              dopiero co opuścił mieszkanie i pojechał do Bardeta po kwiaty.
2728  I,18|             ofiarowywał dorożkarzowi złoty i groszy osiem za kurs, zamiast
2729  I,18|                  nim dobili targu za złoty i groszy osiem - i dojechali
2730  I,18|                  za złoty i groszy osiem - i dojechali do Bardeta, Wokulski
2731  I,18|                   czym prędzej z oranżerii i jak kamień wyrzucony z procy
2732  I,18|                czterdzieści groszy za kurs i jeszcze zwróci dwa grosze
2733  I,18|                 poczuł słabość około serca i w pierwszej chwili chciał
2734  I,18|               chrześcijańskim panuje złość i niesprawiedliwość, i zajadłość
2735  I,18|                 złość i niesprawiedliwość, i zajadłość na Żydów, zgodził
2736  I,18|                    bezwstydnego dorożkarza i jęcząc pojechał do teatru. ~
2737  I,18|               Henrykiem, chodzi w surducie i jada trefne potrawy, a nareszcie
2738  I,18|                   zarobić trzysta rubli... I ja zarobiłbym ze sto rubli...
2739  I,18|                  dorożki wydałem dwa złote i groszy dwadzieścia... Aj!
2740  I,18|          Szlangbauma do zrobienia interesu i nie tylko zwrócił mu pieniądze
2741  I,18|                 rodzicielskie przekleństwo i nawet zaprosił go do siebie
2742  I,18|                   posadzić znakomitą osobę i jak cieszyć się z honoru
2743  I,18|              mecenasa, który zaraz wyszedł i pożegnał ich obojętnie. ~-
2744  I,18|                    zawołał. - Może jeszcze i mnie tam wyciągną?... No,
2745  I,18|                      Czując, że lada dzień i jego zechce namawiać Wokulski,
2746  I,18|                   po tych głupstwach!... - i tak dalej. ~Tymczasem Wokulski,
2747  I,18|                    krzeseł (masz tu bilet) i po trzecim akcie podaj mu
2748  I,18|                akcie podaj mu to album... ~I bez żadnych ceremonii, a
2749  I,18|                  album z widokami Warszawy i warszawianek, co razem mogło
2750  I,18|                    fotela, zmarszczył brwi i już otworzył usta, ażeby
2751  I,18|                  nie patrząc na niego. ~No i naturalnie pan Ignacy musiał
2752  I,18|                  ściskając pod pachą album i kłaniając się wszystkim
2753  I,18|                     a ciemnozielony surdut i obcisłe spodnie w kratki
2754  I,18|                     Było ledwie po siódmej i widzowie dopiero zaczęli
2755  I,18|                 zaczęli się gromadzić; ten i ów wchodził do krzeseł w
2756  I,18|                    głowie, loże były puste i tylko na galeriach czerniała
2757  I,18|                    paradyzie już wymyślano i wołano policji. ~"O ile
2758  I,18|              wydała mu się jakaś niewielka i brudna i dopiero gdy zastanawiał
2759  I,18|                   jakaś niewielka i brudna i dopiero gdy zastanawiał
2760  I,18|                wydobył nawet małą lornetkę i zaczął przypatrywać się
2761  I,18|                 zrobił smutne odkrycie, że i jemu przypatrują się z amfiteatru,
2762  I,18|                 Ignacy upuścił swoje album i cylinder i uciekł z gołą
2763  I,18|             upuścił swoje album i cylinder i uciekł z gołą głową z teatru.
2764  I,18|            Rzeckiego opuścił swoje miejsce i zbliżył się do pierwszego
2765  I,18|                 usiądź pan na moim miejscu i oddaj mi swoje .~- Z największą
2766  I,18|                kupił u nas kosztowne album i prosił, ażeby po trzecim
2767  I,18|                  spoglądali na jego surdut i na jego krawat, i na jego
2768  I,18|                   surdut i na jego krawat, i na jego aksamitną kamizelkę
2769  I,18|                  Nareszcie znalazł krzesło i odetchnął. Tu przynajmniej
2770  I,18|                  że teatr był przepełniony i już zaczęło się widowisko. ~
2771  I,18|                   oglądał się więc po sali i przede wszystkim spostrzegł
2772  I,18|             Siedział on w czwartym rzędzie i wpatrywał się bynajmniej
2773  I,18|                   Izabela z panem Tomaszem i hrabiną. Rzecki parę razy
2774  I,18|                    ludzi zamagnetyzowanych i zdawało mu się, że Wokulski
2775  I,18|                 twarz do połowy wachlarzem i cudownymi, rozmarzonymi
2776  I,18|                jakby na komendę, z galerii i z paradyzu odzywały się
2777  I,18|             odzywały się gwałtowne oklaski i wrzaskliwe okrzyki: "Brawo,
2778  I,18|               Rossi bowiem grał znakomicie i klaskaĺi mu wszyscy z równym
2779  I,18|                  na włoskich aktorów... No i dobrze się stało. Pysznie
2780  I,18|               stało. Pysznie gra ten facet i muszę zobaczyć go drugi
2781  I,18|                 nazywają mnie bonapartystą i romantykiem..." ~Myślał
2782  I,18|                romantykiem..." ~Myślał tak i mruczał po cichu, gdyż nurtowała
2783  I,18|               siedziała hrabina, pan Łęcki i panna Łęcka?... Czyliżby?...
2784  I,18|                   nawet czasami zapominała i jeszcze gdzie, w teatrze,
2785  I,18|             nazywają mnie romantykiem..." ~I znowu usiłował myśleć o
2786  I,18|                   ze skrzypców, fortepianu i arfy. Zjadł pieczeń z kartoflami
2787  I,18|                 Zjadł pieczeń z kartoflami i z kapustą, wypił kufel piwa,
2788  I,18|                  drugi kufel, potem trzeci i czwarty... nawet siódmy...
2789  I,18|                talerz dwie czterdziestówki i zaczął śpiewać pod nosem.
2790  I,18|        zaprezentują" - myślał pan Ignacy. ~I w tej chwili opanowała go
2791  I,18|                 złożona ze skrzypców, arfy i fortepianu zagrała... Marsyliankę. ~
2792  I,18|                    piechotę, Augusta Katza i czując, że mu łzy nabiegają
2793  I,18|                  wojny francusko -pruskiej i rzuciwszy na stół rubla
2794  I,18|                 się o słup latarni gazowej i spytał: ~- Do diabła, czyżbym
2795  I,18|                    się iść jak najprościej i teraz dopiero przekonał
2796  I,18|                     Do domu trafił od razu i od razu znalazł dzwonek.
2797  I,18|                  kąt, zawarty między bramą i ścianą, i usiłował zliczyć,
2798  I,18|             zawarty między bramą i ścianą, i usiłował zliczyć, nie z
2799  I,18|             wydobył zegarek z sekundnikiem i przekonał się, że - już
2800  I,18|                  klucz tak mocno jak nigdy i mimo to nie mógł trafić. ~-
2801  I,18|                         mruknął pan Ignacy i nie zapalając lampy, rozebrał
2802  I,18|              zapalając lampy, rozebrał się i położył do łóżka. ~Sny miał
2803  I,18|                   że ciągle jest w teatrze i że widzi Wokulskiego z szeroko
2804  I,18|               siedziała hrabina, pan Łęcki i panna Izabela. Rzeckiemu
2805  I,18|             Izabela podniosła się z fotelu i wyszła z łoży, a Wokulski
2806  I,18|                    przeszła plac Teatralny i lekkim krokiem wbiegła na
2807  I,18|                    Ignacy kładąc się znowu i niecierpliwie naciągając
2808  I,18|                   leżał z otwartymi oczami i znowu przywidziało mu się,
2809  I,18|                    Rossiemu album Warszawy i jej piękności. Pan Ignacy
2810  I,18|                   zastępuje), wytęża wzrok i z najwyższym przerażeniem
2811  I,18|                   paczkę owiniętą w papier i niedbale zawiązaną szpagatem. ~
2812  I,18|             niedbale zawiązaną szpagatem. ~I jeszcze gorsze rzeczy widzi
2813  I,18|           odwiązuje szpagat, odwija papier i wobec panny Izabeli, Wokulskiego,
2814  I,18|              Izabeli, Wokulskiego, hrabiny i tysiąca innych widzów ukazuje...
2815  I,18|                    fartuszkiem na przodzie i ze strzemiączkami u dołu.
2816  I,18|             Stanisława Wokulskiego, kupca, i Ignacego Rzeckiego, jego
2817  I,18|                   śmiechem; wszystkie oczy i wszystkie wskazujące palce
2818  I,18|                   się na ósmy rząd krzeseł i właśnie na to krzesło, gdzie
2819  I,18|            nankinowe spodnie z fartuszkiem i strzemiączkami wykradziono
2820  I,18|                  świadczył lekki ból głowy i ogólna ociężałość członków. ~
2821  I,18|                  wstydzić się swego upadku i walczyć z próżniaczymi instynktami,
2822  I,18|                  że herbata jest za gorąca i trzeba ją pić wolniej niż
2823  I,18|               czterdzieści minut do sklepu i ze spuszczoną głową przekradł
2824  I,18|             podsiniałe oczy, ziemistą cerę i lekko drżące ręce. ~"Gotowi
2825  I,18|              wydobył księgi, umaczał pióro i niby to zaczął rachować.
2826  I,18|                   już wyrzucono z piwnicy, i zupełnie serio począł rozważać:
2827  I,18|            Rzeckiemu. ~Pan Ignacy otworzył i czytał: ~"Człowieku głupi
2828  I,18|              zmarła jej ukochana córka?... I po co to robisz?... Dlaczego
2829  I,18|                   czas. Nie gub swej duszy i majątku i niezatruwaj spokoju
2830  I,18|                   gub swej duszy i majątku i niezatruwaj spokoju zacnej
2831  I,18|              przynajmniej mówią w domu, bo i ja tam mieszkam. ~- Za dziewięćdziesiąt
2832  I,18|                    który marnuje dziś dnie i tygodnie na teatry włoskie,
2833  I,18|                tygodnie na teatry włoskie, i zresztą - nawet nie wiem
2834  I,18|               niewielki, prawie go nie ma, i że interes handlowy w ogóle
2835  I,18|               świetnie. Nawet co prawda to i sam Wokulski, pomimo dziwnego
2836  I,18|                 rubli w murach?...Skąd się i tu znowu biorą ci Łęccy?...
2837  I,18|             Szlangbaum z czerwonymi oczyma i wyrazem zajadłości na twarzy
2838  I,18|           wydostawał jakąś sztukę, odwijał i zawijał, ażeby następnie
2839  I,18|                zawiesił swoją jałową pracę i otarł pot z czoła. ~- Ciężko,
2840  I,18|             możliwe w jego wieku. ~"Czyżby i on mnie posądzał i śledził?.. -
2841  I,18|                  Czyżby i on mnie posądzał i śledził?.. - błysnęło w
2842  I,18|            błysnęło w głowie Szlangbaumowi i gniew go ogarnął. - Tak,
2843  I,18|               trzeba będzie zapuścić pejsy i włożyć jarmułkę..." ~"On
2844  I,18|                    wie!" - pomyślał Rzecki i rzekł głośno: ~- Podobno...
2845  I,18|                   Wokulskiego, a oni myślą i pewnie mówią: ot, patrzajcie,
2846  I,18|                 zrujnował jednego katolika i pana z panów..." ~"Coś wie,
2847  I,18|                    za dalszy ciąg posądzeń i śledzenia go, i wrócił do
2848  I,18|                   posądzeń i śledzenia go, i wrócił do siebie, wzdychając. ~"
2849  I,18|             postanowił pójść jutro do sądu i zobaczyć, czy naprawdę stary
2850  I,18|                Szlangbaum kupi dom Łęckich i czy, jak mówił Klejn, dolicytuje
2851  I,18|                   wpadł do sklepu Wokulski i zaczął rozmawiać z Rzeckim
2852  I,18|            wypytując go o wczorajszy teatr i o to: dlaczego uciekł z
2853  I,18|                    miał w sercu tyle żalów i tyle wątpliwości co do swego
2854  I,18|                   odpowiadał mu półgębkiem i z nachmurzoną twarzą. ~Więc
2855  I,18|                  nachmurzoną twarzą. ~Więc i Wokulski umilknął i opuścił
2856  I,18|                   Więc i Wokulski umilknął i opuścił sklep z goryczą
2857  I,18|                    panów", w którym sądzie i o której godzinie odbywają
2858  I,18|                   rana a drugą po południu i z podwójną gorliwością zabrał
2859  I,18|                  łba latać na włoski teatr i jeszcze dawać kosztowne
2860  I,18|           pieniędzy, ale nawet nie widział i nie słyszał gości, którzy
2861  I,18|                    gości, którzy roili się i hałasowali w sklepie jak
2862  I,18|                  panowie" witali okrzykami i głośnymi pocałunkami. ~Dopiero
2863  I,18|                  się, podniósł głowę, brwi i oczy w górę i zobaczył Mraczewskiego... ~-
2864  I,18|                  głowę, brwi i oczy w górę i zobaczył Mraczewskiego... ~-
2865  I,18|                  Anglii w szkole wojskowej i podobno kocha się w jakiejś
2866  I,18|                 wpadłem na chwilę do matki i na chwilę do pani Stawskiej:..
2867  I,18|                pracować cały dzień jak wół i jeszcze nie mieć męża...
2868  I,18|                     Suzin jedzie do Paryża i chce go gwałtem zabrać,
2869  I,18|                    rozpuszcza kieszeń... E i jeszcze zarobiłby z dziesięć
2870  I,18|               jedzie na wystawę do Paryża, i to lada tydzień... ~- Tak. ~-
2871  I,18|                   z Suzinem, nic nie wydać i jeszcze tyle zarobić?...
2872  I,18|          Piotrowiczu", prosił, kłaniał się i na nic... Wokulski nie i
2873  I,18|                   i na nic... Wokulski nie i nie!...Mówił, że ma tutaj
2874  I,18|                dziś daje mu ogromny kredyt i nieraz mówił do mnie, że
2875  I,18|               sobie choć z milion rubli... I takiemu przyjacielowi odmawiać
2876  I,18|               Wokulski kupuje dom Łęckiego i że tak wielkie prezenta
2877  I,18|                 nie jedzie darmo do Paryża i jeszcze zniechęca do siebie
2878  I,18|                  drogą, szkoda tej podróży i dziesięciu tysięcy rubli...
2879  I,18|                  zmieniają. ~Schylił głowę i posuwając palcem z dołu
2880  I,18|                cyfr długich jak Nowy Świat i Krakowskie Przedmieście.
2881  I,18|                    się w grubą awanturę... I z pewnością w polityczną
2882  I,18|                    miły, nic nie rozumiem! I to niby jest pozytywista,
2883  I,18|                    na spacer na Nowy Zjazd i wróciwszy do domu wcześnie
2884  I,18|               Szlangbaum kupi dom Łęckiego i da dziewięćdziesiąt tysięcy
2885  I,18|                   naprawdę Stach podstawił i już jest skończonym wariatem...
2886  I,18|                wszystko plotki?.. ~"Zasnął i śniło mu się, że w oknie
2887  I,18|                 ciało. Wokulski wyrywa się i znika w bramie kamienicy. ~"
2888  I,18|                    Może wbiegł na podwórko i ocalał..." - myśli pan Ignacy
2889  I,18|              ocalał..." - myśli pan Ignacy i budzi się z mocnym biciem
2890  I,18|            przypatrzeć się temu widowisku, i zrywa się z łóżka jak sprężyna.
2891  I,18|                 oblewa się cały zimną wodą i patrząc na swoje patykowate
2892  I,18|                   oko, jakie mu pozostało, i snadź dostrzegłszy niezwykłe
2893  I,18|             bolesny krzyk zarzynanej kury, i zmiarkowawszy, że naprawdę
2894  I,18|               grzbietem do pokoju, a nosem i ogonem do ściany, jak gdyby
2895  I,18|                  ubiera się w oka mgnieniu i z piorunującą szybkością
2896  I,18|                  bez względu na ruch gości i rozmowy "panów" i punkt
2897  I,18|                    gości i rozmowy "panów" i punkt o dziesiątej mówi
2898  I,18|                   nie tylko kamienic?.. " ~I waha się: czy iść do sądu,
2899  I,18|                    niej damę wysoką, chudą i mizerną, w czarnym kostiumie.
2900  I,18|              Rzecki w jej zapadłych oczach i lekko posiniałych ustach
2901  I,18|              swoich obowiązkach dysponenta i najstarszego subiekta. I
2902  I,18|                   i najstarszego subiekta. I poczyna iść za dorożką.
2903  I,18|                   mu onegdajszą pijatykę!) i część Senatorskiej pan Ignacy
2904  I,18|             właścicielowi: "dzień dobry!", i szybko ucieka, dalej mrucząc: ~"
2905  I,18|                   w żółtym jedwabnym kitlu i takich że spodniach, który
2906  I,18|                kupiec jak ja baletnik..." ~I pan Ignacy czuje, że nie
2907  I,18|            sędziemu. Rumieni się, potnieje i już chce wracać do swoich
2908  I,18|              licytacja!" - mówi pan Ignacy i zapomina o skrupułach. Olbrzym
2909  I,18|              prowadzą dwie olbrzymie bramy i dwoje drzwi. Następnie widzi
2910  I,18|                jego pięknych, siwych wąsów i podziwu dla jego humoru.
2911  I,18|                lubicie żartować z przeczuć i snów), a jednak dziś śniło
2912  I,18|                snów... Są rzeczy na niebie i ziemi... ~- Hum!... hum!... -
2913  I,18|                          odpowiada adwokat i obaj panowie wchodzą w pierwsze
2914  I,18|            ramienia. Pan Ignacy ogląda się i widzi za sobą starego Szlangbauma. ~-
2915  I,18|                   Git! - mruczy Szlangbaum i odchodzi między swoich współwyznawców. ~
2916  I,18|                 Pan Ignacy biegnie na górę i wpada do jednej sali. Uderza
2917  I,18|                    że przemawia prokurator i że chodzi o grube oszustwo.
2918  I,18|                    prokuratora krzywią się i syczą: "aj-waj!..."~Pan
2919  I,18|              pomyślenia o moim zabójcy... ~I wpada w otwarte drzwi, nakazując
2920  I,18|                   potrącając młode, piękne i eleganckie kobiety, które
2921  I,18|              lamentacje pani Krzeszowskiej i śmiechy młodych, pięknych
2922  I,18|                  śmiechy młodych, pięknych i eleganckich kobiet, śpieszących
2923  I,18|                  którą zabił swoją ofiarę, i spoconych sędziów. Pan Ignacy
2924  I,18|                  ulicy; na rogu Kapitulnej i Miodowej wpada do cukierni
2925  I,18|                 Miodowej wpada do cukierni i kryje się w tak ciemnym
2926  I,18|                zasłania się podartą gazetą i widzi, że w tym małym pokoiku
2927  I,18|                    okazałej tuszy jegomość i jakiś zgarbiony Żyd. Pan
2928  I,18|                    jest co najmniej hrabią i właścicielem wielkich dóbr
2929  I,18|          dobrodziej dwadzieścia pięć... ~- I wystoję się z godzinę w
2930  I,18|               uderza ręką w stół marmurowy i chce wychodzić. Zgarbiony
2931  I,18|                     znowu sadza na krześle i ofiaruje sześć rubli gotówką. ~
2932  I,18|                     muszę oddać za herbatę i ciastka! ~Żyd wzdycha, z
2933  I,18|               najbardziej podarty papierek i wyprostowawszy go kładzie
2934  I,18|                    stole. Następnie wstaje i leniwie opuszcza ciemny
2935  I,18|                 śpiesznie dopija czekoladę i ucieka z cukierni na ulicę.
2936  I,18|            licytacja, której ma pełne uszy i pełną głowę. Chce w jakiś
2937  I,18|               przepędzić zbywający mu czas i spostrzegłszy otwarty kościół
2938  I,18|            licytacji. ~Wchodzi do kościoła i istotnie znajduje ciszę
2939  I,18|                    istotnie znajduje ciszę i chłód, a nadto nieboszczyka
2940  I,18|                które się jeszcze nie palą, i kwiatami, które już nie
2941  I,18|                trumny, więc skręca na lewo i widzi klęczącą na posadzce
2942  I,18|                   ziemi; bije się w piersi i co chwilę podnosi chustkę
2943  I,18|                  myśli pan Ignacy. Lecz że i widok pani Krzeszowskiej
2944  I,18|                   więc cofa się na palcach i przechodzi na prawą stronę
2945  I,18|        wyprostowany, pomimo siwych włosów, i szepczący modlitwę z zadartą
2946  I,18|                poznaje w nim pana Łęckiego i myśli: ~"Jestem pewny, że
2947  I,18|                    baronowej Krzeszowskiej i pana Tomasza Łęckiego? ~
2948  I,18|                łobuzie, pilnować sklepu?", i że z każdej dorożki wyskoczy
2949  I,18|                   a wrócić do swoich ksiąg i kantorka, gdy nagle słyszy
2950  I,18|                    przez okno sali sądowej i coś wrzasnął do gromady
2951  I,18|                    spokojnych przechodniów i tupiąc niecierpliwie nogami
2952  I,18|              pochwycił go z tyłu za ramię, i odwróciwszy głowę widzi
2953  I,18|                swoim zwyczajom usuwają się i patrzą na niego z podziwem. ~-
2954  I,18|                 jak on, zdaje się na łaskę i niełaskę losu. Prąd starozakonnych
2955  I,18|                    kołnierz, brudny szalik i jeszcze brudniejszą szyję ;
2956  I,18|           piersiową. Podnosi oczy do nieba i widzi, że jest we drzwiach.
2957  I,18|                   zasłonięte połą surduta, i - jest w sali. ~Odetchnął...
2958  I,18|                   nim rozlegają się krzyki i wymyślania licytantów, a
2959  I,18|             sprawiedliwości, lecz są widne i wesołe. Przez otwarte okna
2960  I,18|                 potoki słonecznych blasków i gorący lipcowy wiatr nasycony
2961  I,18|              Ignacy słyszy świergot wróbli i nieustanny turkot dorożek
2962  I,18|                  nieustanny turkot dorożek i doznaje dziwnego uczucia
2963  I,18|                    nie wynajęte mieszkanie i - tak wesoło?..."~Zdaje
2964  I,18|                   się, że zakratowane okna i szare ściany, połyskujące
2965  I,18|              doczesne więzienia. ~Ale otóż i sala główna, do której biegną
2966  I,18|                biegną wszyscy starozakonni i gdzie skupia się cały interes
2967  I,18|                    na dwie części: cywilną i licytacyjną. W części cywilnej
2968  I,18|                  mających łańcuchy na szyi i senatorską powagę na obliczach;
2969  I,18|           nieruchomości. Zaś między stołem i barierą, tudzież przed barierą,
2970  I,18|             Wszyscy oni mają zadarte głowy i patrzą na komorników ze
2971  I,18|                   między zapachem hiacyntu i starego kitu. Pan Ignacy
2972  I,18|                    w cywilnej połowie izby i podzielona na grupy, wprawdzie
2973  I,18|                bardzo szafirowych okularów i ma fizjognomię zakrystiana. ~-
2974  I,18|                  wyżej nad sumę początkową i dwadzieścia rubelków na
2975  I,18|             Krzeszowska odskakuje od niego i wygiąwszy się w tył jak
2976  I,18|                    poznaje, że źle trafił, i cofa się skonsternowany.
2977  I,18|                  minę skończonego łajdaka, i coś mu szepcze przez kilka
2978  I,18|                    baronowej Krzeszowskiej i mówi półgłosem: ~- Jeżeli
2979  I,18|                   sobą kobietę skrzywdzoną i osamotnioną, której mienie,
2980  I,18|          osamotnioną, której mienie, honor i spokój... ~- Co mi tam honor -
2981  I,18|                 oboje w najdalszy kąt sali i przed oczyma pana Ignacego
2982  I,18|              znajduje się stary Szlangbaum i młody bez zarostu, tak blady
2983  I,18|               młody bez zarostu, tak blady i wycieńczony, że pan Ignacy
2984  I,18|                   więc w drugą stronę sali i spostrzega o parę kroków
2985  I,18|                  który widocznie nudzi się i chciałby gdzieś iść. ~-
2986  I,18|                    tylko stu dziesięciu... I zdaje mi się, że kiedy jak
2987  I,18|             okularach, z miną zakrystiana, i mówi: ~- O co panu chodzi,
2988  I,18|                dwadzieścia rubli na koszta i jeden procent od każdego
2989  I,18|                  samemu wydaje się dziwnym)i mówi: ~- Dam jeden procent
2990  I,18|          poruszając przy tym lewą łopatką, i odpowiada: ~- Przepreszem
2991  I,18|                 wyższej nad siedemdziesiąt i dwadzieścia rubelków na
2992  I,18|                    gniewu pan Łęcki. ~- Ja i rubelkiem nie pogardzę... ~
2993  I,18|          szeleszczących dziesięciorublówek i jedną z nich daje zakrystianowi,
2994  I,18|                 pana Łęckiego uśmiecha się i mówi półgłosem do pięknego
2995  I,18|              brunet. - Ale ona jest głupia i Łęcki jest głupi, i oni
2996  I,18|                 głupia i Łęcki jest głupi, i oni wszyscy są głupi. I
2997  I,18|                    i oni wszyscy są głupi. I oni zgubią tego Wokulskiego,
2998  I,18|              licytacjach mówią o Wokulskim i o niej... I jeszcze przewidują,
2999  I,18|                    o Wokulskim i o niej... I jeszcze przewidują, że go
3000  I,18|                 kiwa na zniszczonego Żydka i nieznacznie mruga na okazałego