Tom,  Rozdzial

1  I,2 |         sam. Było w nim to samo smutne okno, wychodzące na to samo
2  I,5 |         pokoju tłoczyły się jej smutne myśli i widziadła osób,
3  I,8 |        czasu rzucając na siebie smutne, lecz wymowne spojrzenia.~
4  I,10| Patrzyłem na jego surową twarz, smutne oczy i prawie nie mogłem
5  I,18|      przy tej zaś okazji zrobił smutne odkrycie, że i jemu przypatrują
6 II,5 |  formalnie chory. Brak apetytu, smutne myśli, jakieś ciągłe lękanie
7 II,5 |     blask niezdrowy. Komiczne i smutne wrażenie robiły wybuchy
8 II,10|      Wysłuchał mnie z zajęciem (smutne myśli pierzchnęły mu gdzieś)
9 II,10|       wróżba...~Oj, jakież mnie smutne myśli opanowały: "A jeżeli