Tom,  Rozdzial

1  I,8 |   żółtej malował się głęboki smutek; spoza ust przyciętych wyglądała
2  I,9 |      takie przerażenie, taki smutek, że go znowu opanowała desperacja.~"
3 II,1 |      nic, a mnie tak nurtuje smutek, że nieraz, dalibóg, miejsca
4 II,6 | oczyma, w których widać było smutek i obawę. ~"Szczególna narzeczona!" -
5 II,8 |    schwycił Wokulskiego taki smutek, taki niezmierny niezgruntowany
6 II,8 |    niezmierny niezgruntowany smutek, jak gdyby już miał rozstać
7 II,8 |  liście, z sosen zwiesza się smutek, jak sieci pajęcze. Taki
8 II,15|     czuł, że ten mrok, żal i smutek wypływał z jego serca i
9 II,17|    miejsce znowu zajął żal i smutek.~Przez kilka następnych