Tom,  Rozdzial

1 II,2 |         i z pewnością mimo woli rzuciła na Wirskiego takie błagalne
2 II,6 |        stangreta i jak sprężyna rzuciła się na siodło. Szpicrózga
3 II,7 |      może kochać pannę Izabelę, rzuciła się jak rumak szlachetnej
4 II,10|       ażeby wyjść. Ale baronowa rzuciła jej się na szyję i tak przepraszała,
5 II,10|         ją, temu osłu!). - Pani rzuciła swoje lekcje?~- Tak.~- Niech
6 II,12|       Panna Izabela pogardliwie rzuciła ręką.~- Ach, już chyba nigdy
7 II,13|      siądzie?~Ale panna Izabela rzuciła na niego piorunujące spojrzenie,
8 II,13| wytłumaczyłem?...~Pani Wąsowska rzuciła się na poduszkach powozu.~-
9 II,15|    Pociąg ruszył. Panna Izabela rzuciła się na ławkę naprzeciw ojca;