Tom,  Rozdzial

1  I,8 |           że nic nie mówił, tylko rzucał trwożne spojrzenia jak ów
2  I,8 | przywiązywał do nich żadnej wagi. Rzucał tysiące rubli do kas urzędowych
3 II,1 |           z wieczora i w odzieniu rzucał się na nie posłane łóżko.
4 II,1 |      wyrazy budziły go na chwilę. Rzucał się wtedy na fotel i oparłszy
5 II,12|     zachwytów przelatywał obłok i rzucał mu na duszę cień nieokreślonej
6 II,14|         wróciwszy do swej komórki rzucał czapkę na stół i wykrzykiwał:~-
7 II,17|        poezji - tak jak on, który rzucał się na wiatraki jak on,
8 II,17|         się na krześle i spod oka rzucał spojrzenia na pokój; może
9 II,17|           aby zbałamuciwszy kogoś rzucał jak zwiędły bukiet...~-