Tom,  Rozdzial

1  I,10|          zawadzając o mój tornister. Opanował mnie gniew i desperacja ;
2  I,11|           ukryli się w cieniu drzew. Opanował go żal i szyderstwo.~"Oto
3  I,13|             jeżeli jej nie znajdzie.~Opanował go pesymizm. Kobiety wydawały
4  I,13|       zdumienie; w tej chwili jednak opanował się i odpowiedział tonem
5 II,4 |            odskoczyło. ~W tej chwili opanował go nowy atak podejrzliwości.
6 II,17|     Wokulskim zadrgał gniew., ale go opanował.~- Tak, przyznaję panu -
7 II,17|            Wokulski zaciął zęby, ale opanował się i mówił spokojnie:~-
8 II,17|            gdy wracał tą samą drogą, opanował go gniew i z dziką radością
9 II,19| Szlangbaumowi..."~Projekt ten tak go opanował, że pod jego wpływem czuł