Tom,  Rozdzial

1  I,2 |     niepodobna mylić się co do numeru. Szanowny pan życzy sobie
2  I,10|      kazałem go odprowadzić do numeru na górę. Domyślam się jednak,
3  I,10|        trzeba było wyciągać do numeru albo do dorożki. Wreszcie
4 II,3 | Prusakami. ~Wokulski wszedł do numeru. ~- Nade wszystko niech
5 II,3 | Zadzwonił i kazał przynieść do numeru śniadanie. W kilka minut
6 II,3 |    miał odwagi wracać do swego numeru z wielkim lustrem; cóż mu
7 II,3 |      Rześko pobiegł do swojego numeru i zamiast dręczyć się lustrem,
8 II,4 | pozwolisz, profesorze, do mego numeru, na trzecie piętro. Tu lokal
9 II,4 | pożegnał go i poszedł do swego numeru. ~"Cóż to za dziwne miasto -