Tom,  Rozdzial

1  I,8 |    wieczność, i to nazywa się życiem.~Mijają ludzkie pokolenia~
2  I,17|  które warto opłacić krótszym życiem? - spytała panna Izabela. ~-
3 II,2 |       Może z żalu za złamanym życiem. ~Nagle przeleciała mi przez
4 II,4 | pewien związek z jego własnym życiem. Polegały one na wmawianiu
5 II,8 |  gdyby już miał rozstać się z życiem... ~Zatopiony we własnej
6 II,12|       Panna Izabela była jego życiem, szczęściem, słońcem, którego
7 II,15| wszystko zakończy się chyba z życiem, jeżeli się zakończy...~