Tom,  Rozdzial

1  I,7 |     kantorkiem. A teraz może mi smutno będzie bez tych żalów, rozpaczy
2  I,10|        ławie naprzeciw komina i smutno patrzył w ogień.~- Ty, Katz,
3  I,19|         Rzecki wstał z krzesła, smutno pokiwał głową i opuścił
4 II,10|      opisać, jak mi się zrobiło smutno, kiedy z powodu marnego
5 II,10|       pani Stawska, czy jej nie smutno żyć w tej pustce - odparła:~-
6 II,10|     kobieta. Spostrzegła, że mi smutno bez Heluni, i prosiła mnie
7 II,17| spojrzysz...~Wokulski śmiał się smutno.~- Tak... ożenić się!...