Tom,  Rozdzial

1  I,5 |        twarz nowy wyraz łagodnego smutku, który ją robił jeszcze
2  I,5 |          ona i niewidzialny pająk smutku, który zawsze zasnuwa szarą
3 II,6 |        chwilę nie straciła wyrazu smutku i obawy.~Podczas gdy Starski
4 II,6 | wejrzeniem i nagle z bezbrzeżnego smutku przeszła do dziecinnej wesołości.
5 II,8 |          ugory i pełen głębokiego smutku w duszy, wyobrażał sobie
6 II,10|          twarzy wyraz zmęczenia i smutku. Zobaczywszy mnie jednak
7 II,15|     potężny, pełen beznadziejnego smutku.~Byłby przysiągł, że słyszy